#ေနမင္းသခင္နွင့္ေသမင္းဧကရာဇ္
(အပုိင္း၂)
ေ႐ွ႕မွေျပးေနေသာ သ႑ာန္မဲ့ေႁမြ၏ ေနာက္သုိ႔
တစ္ေကာက္ေကာက္လုိက္ရင္း ေနမင္းသခင္တစ္ေယာက္ ေခ်ာက္ကမ္းပါးအစြန္းသို့ ေရာက္ေနသည္ကုိပင္ သတိမမူမိခ့ဲရာ တစ္ကိုယ္တည္း ႀကိမ္းဝါးကာ ရယ္ပင္ ရယ္လိုက္ေသး၏•••••
"ေနနွင့္အုန္းေပါ့ ေျမြစုတ္ေလးေရ။ မိတဲ့ခါမွ အေကာင္လိုက္ကို ေႀကာ္စားပစ္လိုက္မယ္ အဟားး…"
ထိုအခ်ိန္မွာပင္ သ႑ာန္မဲ့ေျမြမွာ ေနမင္းသခင္၏ ႀကိမ္းဝါးလိုက္သံကို ေႀကာက္ရြံ့သြားပံုရကာ အဆံုးစြန္ဆံုးေသာ ႀကိဳးစားမႈအျဖစ္ ••• ေခ်ာက္ကမ္းပါးအစြန္းမွေန၍ ေတာင္ေအာက္ဆီသို့ မိုးရြာသည့္အခါက မိုးေရမ်ား စီးဆင္းထား၍၄င္း၊
မိုးထိေတာင္ထိပ္မွ ေနထြက္ခ်ိန္၍ နွင္းမ်ားအရည္ေပ်ာ္ကာ ေတာင္ေအာက္သို့ စီးေမ်ာထား၍၄င္း၊
မ်ဥ္းေျဖာင့္နွယ္ ျဖစ္တည္ေနေသာ ေတာင္ထိပ္မွ ေတာင္ေအာက္ဖက္ဆီသို့ ေရမ်ားစီးဆင္းထားရာ ေရစီးေႀကာင္းေလးမ်ားထဲမွ တစ္ခုဆီသို့ ေလ်ာဆင္းခ်လိုက္ရာ ေနမင္းသခင္ကလည္း သ႑ာန္မဲ့ေျမြ လြတ္သြားေတာ့မည္ဟူေသာ အသိသာရွိရကား ေတာင္စြန္းသို့ မိမိေရာက္ရွိေနသည္ကို သတိမမူနိုင္ပဲ ဒိုင္ဗင္ပစ္၍ အသဲအသန္ပင္ ဖမ္းပစ္လုိက္၏။
"ဟား …
ေျမြစုတ္ေလး။ မင္း ခုေတာ့ ဘယ္ေျပးမလဲ အဟား အဟား …"
လက္ထဲ၌ မိမိရရဆုပ္ကိုင္လိုက္မိသည့္ သ႑ာန္မဲ့ေျမကေလးအား သေဘာက်စြာ ႀကည့္၍ ကေလးစိတ္မကုန္ေသးေသာ ေနမင္းတစ္ေယာက္ကား ဟန္နွင့္ပန္နွင့္ပင္ ပခံုးတြန့္,မ်က္ေမွာင္ႀကံဳ့ကာ ဆိုလိုက္ျပီးသကာလ •••••
ေအးခနဲ လိႈက္ဖိုသြားသည့္ စိတ္ခံစားမႈေနာက္ဝယ္ သူ၏
ေျခအစံုမွာ ေလျပင္ကုိသာ နင္းမိေလေတာ့ရာ … ဤတြင္မွ
မိမိ ေတာင္ေအာက္သို့ ျပဳတ္က်ေနၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း သိလိုက္ေလေတာ့သည္။
" ဟိုက္ …၊
ေသာက္က်ိဳးနည္း…"
ေနမင္းသခင္ကား ပါးစပ္မွ လႊတ္ထြက္သြားသည့္ အာေမဋိတ္သံနွင့္အတူ မ်က္လံုးမ်က္ဆံျပဴးလ်က္ ပတ္ဝန္းက်င္အား တစ္ခ်က္ႀကည့္လိုက္ကာ ကိုယ္ကိုယ္ေဖာ့၍ အရွိန္ထိန္းကာ ကိုယ္ဟန္ျပင္လိုက္ျပီး မိမိေအာက္ေျခတည့္တည့္ရွိ ေလထုအား အတြင္းအားအျပည့္ျဖင့္ လက္ဝါးရိုက္ခ်က္မ်ား ဆက္တိုက္ေဖာ္ထုတ္ကာ လက္ဝါးခ်က္အရွိန္လြန္၍ ေအာက္သို့ဦးစိုက္သြားသည့္နွင့္ ခႏၶာကုိယ္ကို တစ္ပတ္လွည့္ပစ္လိုက္ကာ ကန့္လန့္ျဖတ္အေနအထားေရာက္သည္နွင့္ ေလထုကိုပင္ ေျခစံုကန္လိုက္ရာေတာင္ေစာင္းရွိရာသို့ အနည္းငယ္နီးကပ္သြား၏။
ဤနည္းျဖင့္ပင္ သံုးႀကိမ္ေျမွာက္ အားထုတ္မႈ၏
အဆံုးဝယ္ အသက္ဥာဏ္ေစာင့္…
ဟူေသာ စကားအတိုင္း ေနမင္းသခင္တစ္ေယာက္ကား ေတာင္ေစာင္းအလယ္ရွိ ေက်ာက္စြယ္တစ္ခုအား ဖမ္းဆုပ္လုိက္နိုင္ကာ ေခ်ာက္ကမ္းပါးေအာက္သို့ ျပဳတ္က်သည့္အျဖစ္မွ ကင္းလြတ္သြားေလေတာ့သည္။
"ငွယ္ …
ဒီပံုစံႀကီးနဲ့ ငါ ဘယ္ခ်ိန္ထိ ေနရမလဲ မသိ။ တကယ္ႀကီး ေသရေတာ့မယ္ ထင္ပါ့… "
ေယာက်ၤားေကာင္းဟူက အသက္ပင္ ေသဆံုးလင့္ကစား ဇြဲကား မေလ်ာ့ •••••
ဘဝတစ္ခု, တိုက္ပြဲတစ္ပြဲအတြက္ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္, ေနာက္ဆံုး စကၠန့္တိုင္ေအာင္ ရွိသမ်ွ အင္အားျဖင့္ တိုက္ပြဲဝင္သြားမည္သာ •••••
ထို့အတူ ေနမင္းသခင္မည္ေသာ လူငယ္ေလးသည္လည္း ကေလးစိတ္မကုန္ေသးလင့္ကစား ေယာက်ၤားထဲမွ ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္ျဖစ္ရကား အထက္ပါစကားသည္ ညည္းညဴးလိုက္ျခင္းမဟုတ္…
လက္ရွိအေျခအေနေႀကာင့္
သုညဒီဂရီေအာက္သို့ ေရာက္ရွိေနနိုင္သည့္ စိတ္ဓာတ္ခြန္အားတို့အား ကိုယ့္ကိုယ္ကို္ယ္ သတိေပး,ေမြးျမဴလိုက္ျခင္းသာ ျဖစ္၏။
ထို့ေနာက္ အံေသစ ျပဳလာသည့္ လက္ေႀကာင့္ ေျခခ်ရန္ဆံုးျဖတ္လိုက္ျပီး ဆုပ္ကိုင္ထားသည့္ ေက်ာက္စြယ္ကိုပင္ အားျပဳကာ အေပၚသို့ ခုန္တက္လိုက္ျပီး ေတာင္ေစာင္းရွိ အဖုအထစ္ ခ်ိဳင့္ခြက္တို့အား ကိုင္၍ အေစာပိုင္းက ေက်ာက္စြယ္၌ ေျခခ်ရပ္တည္နိုင္ရန္ ခက္ခက္ခဲခဲပင္ ႀကိဳးစားလိုက္ရ၏။
"ဟူး …
ခုမွသာ ေနသာထိုင္သာ ထိုင္ရွိသြားေတာ့တယ္။ အဲ ဟုတ္ေပါင္ … ေနသာ ရပ္သာရွိသြားတယ္လို့ ဆိုရမွာပဲ။ အခုက ငါမွ ထိုင္လို့ မရတာကို ဟိဟိ …"
ဤအရာကား အရည္အခ်င္းရွိသူတို့၏ ဥစၥာသာ ျဖစ္ေပသည္။ လူေတာ္, လူခြ်န္ဟူသည္ မည္မ်ွခက္ခဲေသာ အေျခအေနမ်ိဳးမွာပင္ ျဖစ္ေစကာမူ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ဖန္တီးရယူကာ ထိုအခက္အခဲမွ ရုန္းထြက္နိုင္ႀကသည္သာ မဟုတ္ပါေလာ •••••
[ မိတ္ေဆြ … ေလာကသည္ မာယာမ်ားလွ၏။ မမွန္းဆနိုင္ေလာက္ေအာင္ ျပန့္ေျပာေသာ အခက္အခဲဒုကၡ,သုခမ်ိဳးစံုနွင့္ ျပ ႆနာ အႀကီးအေသးအမ်ိဳးမ်ိဳး အစံုစံုတို့ျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းတည္ေဆာက္ထား၏။ လူေတာ္,လူေကာင္းတို့သည္ ဤသည္တို့မွ ရုန္းထြက္ကာ ျငိမ္းခ်မ္းသာယာေသာ ဘဝအား ဖန္တီးရယူႀကရျမဲသာ ျဖစ္၏ - စာေရးသူ ]
ေနမင္းသခင္ကား
ေက်ာက္စြန္းအေပၚမွ ေန၍ ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုးအား အနုလံု ပဋိလံု သံုးသပ္ႀကည့္ကာ အေမာေျဖလိုက္၏။
၄င္းေက်ာက္စြယ္ေပၚမွ အေပၚသို့ ေမာ့ၾကည့္လ်ွင္လည္း
ေတာင္ထိပ္သုိ႔ မျမင္ရသလုိ … ေတာင္ေအာက္သို့ ငုံၾကည့္ျပန္ေသာ္လည္း ေတာင္ေျခသုိ႔ မျမင္ရ …
(ဒုကၡကား လွလွပပ ႀကြႀကြရြရြ)
အေပၚသို႕ ျပန္တတ္ရေအာင္လည္း
မိမိ၏ ကုိယ္ေဖာ့ပညာျဖင့္ မျဖစ္နိုင္ေခ်။ ေအာက္သို့
ခုန္ဆင္းျပန္လ်ွင္လည္း မိမိေလာက္ မိုက္မဲေသာသူ ရွိမည္မဟုတ္ေတာ့။ဤသို့ျဖင့္ ထမင္းတစ္အိုးက်က္ခန့္မ်ွေသာ အခ်ိန္ကုန္ဆံုးသြားသည္နွင့္ အမ်ိဳးအမည္မသိေသာ ငွက္တစ္အုပ္၏ ေက်းဇူးေတာ္ေႀကာင့္ လႊတ္ေျမွာက္ရန္ လမ္းစအား ေတြ႔လိုက္ရ၏။
အနွီးလႊတ္ေျမွာက္ေရးလမ္းစ,ကား ဂူေပါက္တစ္ခု ••••
မွန္၏။ ငွက္တစ္အုပ္ ပ်ံထြက္လာရာ
ဝါးတစ္ရိုက္အကြာမွ မွိန္ျပျပ ဂူေပါက္ဝတစ္ခု •••••
အထက္ကဆိုအပ္ခဲ့သည့္အတိုင္း
ေယာက်ၤားေကာင္းတစ္ေယာက္၏ စရိုက္လကၡဏာနွင့္ ျပည့္စံုေသာ ေနမင္းသခင္ကား မိုးမျမင္ ေလမျမင္ရေသာ ေခ်ာက္ကမ္ပါးအလယ္၌ ဝါးတစ္ရိုက္အကြာအေဝး …ဟူေသာ ပမာဏအား တုန္လႈပ္မေနခဲ့ေခ်။
အရည္အခ်င္းရွိသူမည္သည္ အခြင့္အေရးသာ ရမည္ဆိုပါက တစ္ႀကိမ္ထဲ,တစ္ခုထဲေသာ အခြင့္အေရးပင္ျဖစ္ေစ …အမိအရ ဆုပ္ကိုင္မည္သာ မဟုတ္ပါေလာ •••••
" ဟူး ( ဖူး )…
ရွဴး … ရွဴး… (အသက္ျပင္းျပင္း ရွဴထုတ္လိုက္သံ)"
ေနမင္းသခင္က ေလပူတစ္ခ်က္ မႈတ္ထုတ္လိုက္ျပီးေနာက္ အသက္ကို ခပ္ျပင္းျပင္းရွဴသြင္းလိုက္ျပီးေနာင္ အေသြးထဲ အသားထဲထိ လွည့္လည္သြားေစလိုက္၏။
ထိုေနာက္ တစ္ကိုယ္လံူးရွိ အတြင္းအားကို လွည့္လည္ေစလိုက္ကာ ေျခနင္းထားသည့္ ေက်ာက္စြယ္အား ျပင္းထန္စြာ ကန္ေက်ာက္၍ ေက်ာက္ဂူရွိရာသို့ အရွိန္ျဖင့္ ခုန္ထြက္လိုက္ျပီးလ်ွင္ ကိုယ္ေဖာ့ပညာကိုပါ ပူးတြဲအသံုးျပဳလိုက္ျပီးေနာက္ အေစာပိုင္းက မွိန္ျပျပသာ ျမင္ခဲ့ရသည့္ ေက်ာက္ဂူအမိုးအတြင္းရွိ အဖုအထုမ်ားအား ဆုပ္ကိုင္မိသြားကာ ေက်ာက္ဂူေျခကိုပင္ အံ့အားသင့္ဖြယ္ ေျခခ်လိုက္နိုင္၏။
ေက်ာက္ဂူေပါက္ကား ထင္မွတ္ထားသည္ထက္ ပိုမိုက်ယ္ျပန့္၏။ ေန၏ အလင္းေရာင္ဝင္သမ်ွျဖင့္ပင္ လိႈဏ္ဂူ၏ အက်ယ္ကို မွန္းဆလိုက္နိုင္ေလသည္။ အလင္းေရာင္ မေရာက္ေသာ အတြင္းပိုင္းသည္ကား မည္မ်ွ က်ယ္ျပန့္မည္ သူမသိေပ။ သို့ေသာ္ မိမိအတြက္ ေက်ာတစ္ခင္းစာ မကေသာ ေနရာကို ပိုင္ဆိုင္ေနေပျပီ။ မိမိဘာကို ေႀကာက္ရြံ့ေနရအုန္းမည္နည္း။
" ဟင္ …၊
သ႑ာန္မဲ့ေျမြ …"
ေနမင္းသခင္မွာ အသက္အႏၲာရယ္မွ လႊတ္ေျမာက္သြားကာ အေျခအေန ပံုမွန္ျဖစ္သြားသည္နွင့္ သ႑ာန္မဲ့ေျမြအား သတိရလိုက္ကာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေယာင္ရမ္း
ပြတ္သပ္ႀကည့္လိုက္မိေလသည္။ ဤသည္ အေစာပိုင္းက အေျခအေနအရ သ႑ာန္မဲ့ေျမြမွာ လႊတ္ေျမာက္သြားျပီဟု … ထင္စရာရွိေသာ္လည္း မသိစိတ္ျဖင့္ ျပဳမူရွာေဖြလိုက္ျခင္းသာ ျဖစ္၏။
သို့ရာတြင္ သ႑ာန္မဲ့ေျမြအား သူ၏ အကၤ်ီလက္အတြင္းမွ ေတြ႔ရွိလိုက္ပါသည္။
စင္စစ္အားျဖင့္ ေတာင္ေအာက္သို့ မိမိျပဳတ္က်ျပီ… ဟူေသာ အသိဝင္လာခ်ိန္၌ မသိစိတ္ျဖင့္ပင္ သူ၏ အကၤ်ီလက္အတြင္းသို့ ထည့္လိုက္မိျခင္းေႀကာင့္ ျဖစ္၏။
ယခုမွပင္ မိမိလက္ထဲမွ သ႑ာန္မဲ့ေျမြအား ေသခ်ာႀကည့္မိ၏။
စြတ္စြတ္ျဖဴ၍ ပတၲျမားအလား ရဲရဲနီေနသည့္မ်က္လံုးအစံုကား အနည္းငယ္ ျပဴးက်ယ္ေနသေယာင္ ထင္ရေလသည္။
သို့ေသာ္ သ႑ာန္မဲ့ေႁမြမွာ အေစာပိုင္းက ေနမင္းသခင္၏ ခုန္ေပါက္ဆုတ္ကိုင္
ဖမ္းဆီးထားမႈေၾကာင့္ ေမ့ေမ်ာေနျခင္းသာ ျဖစ္ရာ ••••
ေနမင္းသခင္က
အနီးကပ္ၾကည့္ရႈေနျခင္းေႀကာင့္ သူ၏ ထြက္သက္မ်ားက သ႑ာန္မဲ့ေျမြအား ထိသြားသည့္နည္းတူ
သ႑ာန္မဲ့ေႁမြထံမွ အနံ့တစ္မ်ိဳးမွာလည္း ေနမင္းသခင္ ရွဴသြင္းလိုက္ေသာ ေလ၌ ပါဝင္စီးေမ်ာေနေလရာ အခ်ိန္အတန္ႀကာသည္နွင့္ ဒုကၡေပးေတာ့သည္။
"အားးး … "
အျဖစ္အပ်က္ကား ျမနလွ္၏။
ႀကံဳေတာင္ ႀကံဳခဲေသာ အျဖစ္ဟု ဆိုက ပို၍ မွန္ေပလိမ့္မည္။
မူးေဝေနာက္က်ိကာ အမည္မသိေဝဒနာေႀကာင့္ ေအာ္ဟစ္လိုက္မိခ်ိန္၌ တိုက္ဆိုင္စြာပင္ က်ယ္ဟေနသည့္ ေနမင္းသခင္၏ ပါးစပ္အတြင္းသို့
သ႑ာန္မဲ့ေျမြမွာ ခုန္ေပါက္ဝင္ေရာက္သြားသည္နွင့္တျပိဳင္နက္ ေနမင္းသခင္မွာ ေဝဒနာေႀကာင့္ လဲက်ေမ့ေျမာသြားရကား သူ၏ လက္အတြင္းမွ ခြန္အားရွိသေလာက္ျဖင့္ ခုန္ထြက္သည့္သ႑ာန္မဲ့ေျမြ၏ အရွိန္ ••••
လဲက်သြားရာ၌ ေအာက္ေျခေက်ာက္ဂူႀကမ္းျပင္နွင့္ ကိုင္ရိုက္သလိုျဖစ္သြားသည့္ အရွိန္ နွစ္ခုတို့ ေပါင္းစံုသြားကာ သ႑ာန္မဲ့ေျမြမွာ ေနမင္းသခင္ပါးစပ္မွ တဆင့္ လည္ေခ်ာင္းတစ္ေလ်ွာက္ဝင္ေရာက္သြားကာ ဝမ္းဗိုက္သို့တိုင္ ေရာက္ရွိသြားေလေတာ့သည္။
ယင္းအခ်ိန္နွင့္ တိုက္ဆိုင္စြာပင္ တိမ္စိုင္တိမ္မည္းတခ်ိဳ႕ က
ေနမင္းအား အုပ္ဆိုင္းသြားသျဖင့္ ရာသီဥတုသည္ ညိဳ့မိႈင္းသြားျပီး ေက်ာက္ဂူဝန္းက်င္တစ္ခုလံုး အေမွာင္အတိက်ကာ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္သြားေလေတာ့သည္။
<> <> <> <> <> <>
နတၳိရေသ့ႀကီးနွင့္ ဓားသခင္ႀကီးတုိ႔၏
စစ္တုရင္ပြဲကား ဓားသခင္ႀကီးမွ အနိုင္ရရွိသြားေလသည္•••
ဤသည္ကိုပင္ နတၳိရေသ့ႀကီးမွ ရႈံးရသည့္အေႀကာင္းရင္းကို ေဖာ္ထုတ္လိုက္ျပီးေနာက္ ရွက္ရြံ့ဟန္ျဖင့္ အားရပါးရ ရယ္ေမာလိုက္ေလသည္။
ကေလးရွက္လ်ွင္ ငို၍ ••••
လူႀကီးရွက္ေသာ္ ရယ္၏ …ဟူေသာ ဆိုးရုိးစကား ရွိသည္မဟုတ္ပါေလာ။
"ဟာ … ဟုတ္ပ့ါဗ်ာ၊
က်ဳပ္က ဒီစစ္သည္ရုပ္ေလးကို အထင္ေသးခဲ့မိတာကို။ ဟားဟားးဟားး…"
နတၳိရေသ့ႀကီး၏ စကားနွင့္အျပဳအမူေႀကာင့္ ဓားသခင္ႀကီးက သေဘာက်ဟန္ျဖင့္ ျပံဳးလိုက္ျပီးေနာက္ သူ၏ ထင္ျမင္ခ်က္အား ေျပာေလသည္••••
"ရေသ့ႀကီးမွာ အာရုံမ်ားစရာရွိေနတယ္ ထင္ပါရဲ႕၊
အင္း … ျဖစ္နိုင္တာကေတာ့
ေနမင္းသခင္ရဲ႕အေၾကာင္းကို
ေတြးမိေနတာ ျဖစ္မယ္ …"
ထိုအခါ နတၳိရေသ့ႀကီးက ဝန္ခံဟန္ျဖင့္ ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ၿငိမ့္လိုက္ကာ မမ်ိဳသိပ္နိုင္ေတာ့ဟန္ျဖင့္ သိလိုသည္ကို ေမးခြန္းထုတ္လိုက္၏။
"က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာ ေနမင္းသခင္က ဓားသခင္ႀကီးရဲ႕ တပည့္ႀကီး
နတ္ဓားပ်ံက်န္းစန္းေ႐ွာင္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး တူေနသလားလို့။ ဧကႏၲ ေနမင္းသခင္က က်န္းစန္းေရွာင္ရဲ့ သားမ်ားလား …"
ရေသ့ႀကီးက ဤသုိ႔ စကားဆိုလုိက္သည္နွင့္
ဓားမဲ့သခင္ႀကီး၏ မ်က္နွာျပင္ဝယ္ နာက်ည္းရိပ္မ်ား ထင္လာကာ တပည့္ျဖစ္သူအား နွေမ်ာတသ ျဖစ္ဟန္နွင့္အတူ သူ၏စိတ္အစဥ္က အတိတ္ကာလဆီသို့ ေရာက္ရွိ္သြားေလေတာ့သည္။
နတ္ဓားပ်ံ က်န္းစန္းေ႐ွာင္…
ေျမျပန့္သုိင္းေလာက၌
နတ္ဓားပ်ံစံအိမ္ ၊ ဝိညာဥ္စိမ္းစံအိမ္ ၊
ေဝဟင္ရဲတုိက္ ၊တမာန္ေတာ္ရဲတုိက္ ၊
ဟူ၍ စံအိမ္နွစ္ခု … ရဲတုိက္နွစ္ေထြ …
ရွိသည့္အနက္နတ္ဓားပ်ံစံအိမ္သခင္ျကီး က်န္းမင္းနွင့္ ေဝဟင္ရဲတုိက္မွာသခင္ႀကီး ဖုန္းေဆြတို့မွာ အျဖဴေရာင္သုိင္းသမားမ်ားျဖစ္ႀကေသာ္လည္း ဝိညာဥ္စိမ္းစံအိမ္သခင္ က်ဴးေလာက္ပုႏွင့္ တမန္ေတာ္ရဲတုိက္သခင္ တုန္ေလာက္ တုိ႔ကား လူအေရျခံဳ မိစၧာေကာင္မ်ား ျဖစ္ႀကေလသည္။
ရွင္းပါအံ့••••
အေႀကာင္းမွာ ထိုသူတို့သည္ လူေရွ႕သူေရွ႕တြင္ လူႀကီးလူေကာင္းေယာင္ ေဆာင္၍
ေနာက္ကြယ္၌ ပစၥည္းလု, ဓားျပတုိက္ျခင္းျဖင့္ စီးပြားျဖစ္ကာ ျမိဳ႕မ်က္နွာဖံုးသူေ႒းသူႀကြယ္မ်ားအျဖစ္ ရပ္တည္၍
ေနႀကေသာေႀကာင့္ပင္ ျဖစ္ေပသည္။
ထုိေႀကာင့္ ေျမျပန့္သိုင္းေလာကအတြင္းရွိ ထင္ရွားေက်ာ္ႀကားလွသည့္ ဆန္႔က်င္ဖက္ စံအိမ္နွစ္ခုႏွင့္ရဲတုိက္နွစ္လံုးမွာ
အမွားေစာင့္၍ က်ားေခ်ာင္း, ေခ်ာင္းေနၾကရေလသည္။
ဤတြင္ နတ္ဓားပ်ံစံအိမ္သည္
ဓနအင္အား… လူအင္အား … အေတာင့္တင္းဆံုး ျဖစ္ေလရာ ဝိညာဥ္စိမ္းစံအိမ္နွင့္
တမာန္ေတာ္ရဲတုိက္တုိ႔၏ မနာလို အမုန္းထား၍ ဂရုစိုက္ ေစာင့္ႀကည့္ျခင္းကို အခံရဆံုး
ျဖစ္၏။
ယေန႔..
နတ္ဓားပ်ံစံအိမ္အတြင္း၌ မဂၤလာအတိတ္နိမိတ္အနီေရာင္မ်ား ျပန့္က်ဲေနျပီး တရုတ္ရိုးရာ အလွဆင္မီးပုံမ်ား …
ေျဗာက္အုိးမ်ား … အေရာင္အေသြးစံုပန္းအိုးအႀကီးအေသးတိူ့ျဖင့္ သင္းပ်ံ့ေနသည့္ ပန္းမာလာမ်ားနွင့္အတူ… နွစ္ခ်ိဳ႕အရက္အိုး အမ်ိဳးမ်ိဳးတို့ကား စီတန္းလ်က္••••
လူတစ္စုသည္ မဂၤလာအခမ္းအနား တစ္ခုအား
ေပ်ာ္ရြင္စြာ ဆင္ယင္က်င္းပေနႀကေလသည္။
ထုိျမင္ကြင္းအား အျပံဳးတို႔ျဖင့္ ၾကည့္ကာ အပန္းေျဖေနသူ သုံးဦးရွိ၏။ ထိုသူတို့ကား …
နတ္ဓားပ်ံစံအိမ္သခင္ႀကီး က်န္းမင္း …
နတ္ဓားပ်ံစံအိမ္၏ ဒုတိယသခင္ေလး က်န္းထန္း …
စံအိမ္၏ အိမ္ေတာ္ထိန္းႀကီ ဖန္က်ဴး… တုိ႔ ျဖစ္ေလသည္။သူတို့သည္ အခမ္းအနား မစမွီကတည္းကပင္ ႀကိဳဆိုဧည့္ခံေရး … ခ်က္ျပဳတ္ေကြ်းေမြးေရး …
စသည္အလုပ္မ်ားျဖင့္ လြန့္လူးခတ္မ်ွ လႈပ္ရွားေနရသည္ျဖစ္ကာ ယခုမွသာ အနားရေတာ့သည္ မဟုတ္ပါလား။
ဤသို့ဆိုလ်ွင္ နတ္ဓားပ်ံ စံအိမ္တစ္ခုလုံး မည့္သည္ အျခင္းအရာေၾကာင့္ အခမ္းအနားတစ္ခုအား ဆင္ယင္က်င္းပေနပါသနည္း•••••
အေျဖကား ႐ွိပါသည္။
နတ္ဓားပ်ံစံအိမ္၏ အေမြဆက္ခံသူ, သားအႀကီးဆံုးျဖစ္သူ
က်န္းစန္းေ႐ွာင္နွင့္ ေဝဟင္ရဲတုိက္၏ တစ္ဦးေသာ သမီးရတနာ
ဖန္းပင္းပင္း တုိ႔၏ လက္ထပ္မဂၤလာပြဲပင္ ျဖစ၏။
ေရႊကုိ ေရႊခ်င္းထက္၍ ျမတ္သည့္ပြဲ ြျဖစ္ေသာေၾကာင့္
ဟန္က်ဴးတစ္ျမဳိ႕လုံး မီးခိုးတိတ္ကာ ေပ်ာ္ျမဴးေနႀကေလသည္။
သို့ေသာ္
ဟန္က်ဴးျမိဳ႕ တစ္ျမဳိ႕လံုးေပ်ာ္ျမဴးေနႀကေသာ္လည္း ၿမိဳ႕ခ်င္းကပ္လ်ွက္ရွိ လုယန္ျမဳိ႕သူျမဳိ႕သားအေပါင္းတို႔ကား
မေပ်ာ္ရႊင္နိုုင္ႀကေပ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ••••
လုယန္ျမိဳ႕အလယ္၌ ခမ္းနားထည္ဝါစြာ တည္ရွိေနေသာ တမာန္ေတာ္ရဲတုိက္သခင္ႀကီး တုန္ေလာက္၏ သားျဖစ္သူ တုန္ပုေလာက္ေႀကာင့္ ျဖစ္ေပသည္။ ထပ္၍ ရွင္းပါအံ့•••••
တုန္ပုေလာက္မွာ ယေန႔
ဟန္က်ဴးျမိဳ့၌ နတ္ဓားပ်ံ က်န္းစန္းေ႐ွာင္နွင့္အတူ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ လက္ထပ္မဂၤလာပြဲ က်င္းပေနသည့္ ဖန္းပင္းပင္းအား
တစ္ဖက္သတ္ ေမတၲာရွိေနသူျဖစ္ရကား သူ၏ အသဲအား ကြၽဲခတ္ခံရသည့္နွယ္ျဖစ္သည္မို့ နတ္ဓားပ်ံစံအိမ္နွင့္ က်န္းစန္းေရွာင္အေပၚ၌ နွစ္ထပ္ကြမ္း အမုန္းတို့ျဖင့္ အရႈံးသမားျဖစ္ကာ
ေသာက္စားယစ္မူး၍ တစ္ျမဳိ့လံူးရွိ
ျမဳိ႕သူျမဳိ႕သားတို့အား ရန္ရွာ၍ ရိုက္နွက္ေနျခင္းေႀကာင့့္ပင္ ျဖစ္သည္။
တမာန္ေတာ္ရဲတိုက္သခင္ေလး
တုန္ပုေလာက္ •••••
အခ်စ္ႀကီးလွသည့္ တုန္ပုေလာက္ ••••
အျငိဳးႀကီးမားလွသည့္ တုန္ပုေလာက္ •••••
ဘဝ,ဘဝေတြအား ကံႀကမၼာဆိုးႀကီးအတြင္းသို႔ ဆြဲသြင္းပစ္မည့္ တုန္ပုေလာက္ ••••
သူ၏
မ်က္လုံးအိမ္ထဲဝယ္ တပါးသူနွင့္ အေပ်ာ္ႀကီး ေပ်ာ္ေနသည့္
ဖန္ပင္းပင္းကိုသူ႔မ်က္လုံးထဲ
ျမင္ေယာင္ေနေလရာ
တေန႔တေန႔ အရက္ေသာက္ မူးရူး၍ အခ်ိန္ေတြ ကုန္လြန္လာခဲ့သည္မွာလည္း တစ္နွစ္ဟူေသာ အတိုင္းအတာပင္ ျပည့္ခဲ့ေလျပီ။
သို႕ေသာ္ တုန္ပုေလာက္ရင္ထဲ မေမ့နိုင္ေသးပါ။
ယေန႔ထက္ထိတိုင္ ဖန္ပင္းပင္း၏ အလွတရားတို့က ဆြဲခ်ည္ေနွာင္ဆဲ။
သိတတ္စ နွွလုံးသားနုနုဝယ္
ဖန္ပင္းပင္း၏ ပံုရိပ္တို့က မေန႕တေန့ကအလား ပီျပင္ထင္ရွားဆဲ။
တုန္ပုေလာက္တစ္ေယာက္ ဖန္ပင္းပင္းအား ရူးေလာက္ေအာင္ ခ်စ္ေနပါေသာ္လည္း
သူမကို သိမ္းပုိက္ရယူသြားသူ
က်န္းစန္းေ႐ွာင္ကိုေတာ့ နုတ္နုတ္စင္း ၍ အစိမ္းပင္ စားပစ္ခ်င္မိေလသည္။
တုန္ပုေလာက္ကား အရိုင္းဆန္၏။
တစ္နည္းအားျဖင့္ စိတၲဇဆန္၏။ အစြန္းေရာက္ အခ်စ္တို့ျဖင့္ ျပည့္နွက္ေနသည့္ သူ႔နွလံုးသားမွာ
၄င္းအခ်စ္ေႀကာင့္ပင္ သေႏၶတည္လာသည့္ အစြန္းေရာက္ အမုန္းတို႔ ဒဏ္ေႀကာင့္ ခံနိုင္ရည္မရွိသည့္အလား ရူးခါေနေပေတာ့သည္။
"အခြင့္အေရး…။
ဟုတ္တယ္ …၊ ငါ အခြင့္အေရးကို ေစာင့္ရမယ္၊ ဒီအခ်ိန္က ငါ့အတြက္ မဟုတ္ေသးဘူး။ငါ့သိုင္းပညာကို ဒီထက္မကေအာင္ လုပ္ရမယ္။ အေဖ အသစ္သင္ေပးတဲ့ သိုင္းကိုသာ ငါေလ့က်င့္ေပါက္ေျမွာက္သြားရင္ …
ဟားး … ဟား… ဟားးး"
ဤကား အရက္အိုးကို ဖက္၍ အိပ္ေပ်ာ္ေနရာမွ ထထိုင္ကာ မူးမူးနွင့္ေရရႊတ္ေႀကြးေႀကာ္လိုက္သည့္ တုန္ပုေလာက္၏ စကားပင္ ျဖစ္ေပသည္။
မွန္၏ … သူ႕အား
အခုရက္ပိုင္းအတြင္းမွပင္ ဖခင္ျဖစ္သူ
တုန္ေလာက္က ယခင္သင္ေနႀက သိုင္းမ်ားနွင့္မတူ တမူထူးကာ ဆန္းျပားျပင္းထန္၍ တစ္ကြက္ဆိုတစ္ကြက္ ထိေရာက္လြန္းလွေသာ သိူင္းပညာတစ္မ်ိဳးအား သင္ႀကားေလ့က်င့္ေပးေန၏။
သို႔ရာတြင္ သူသည္ အခ်စ္,အမုန္း,အလြမ္း,အေဆြးတည္းဟူေသာ ႀကီးမားက်ယ္ျပန့္လွသည့္ ေဝဒနာဓာတ္ခံေၾကာင့္ အာရုံစူးစိုက္မႈ နည္းကာ တုိးတက္မႈနည္းလွေပသည္။ ထို့ေႀကာင့္ ဖခင္ျဖစ္သူ တုန္ေလာက္မွာလည္း သူ႔အား စိတ္ပ်က္အားေလ်ာ့စ ျပဳေလျပီ။
"မျဖစ္ဘူး … အေဖ စိတ္ပ်က္သြားလို့ မျဖစ္ဘူး။ ငါ ဒီတိုင္းေနလို့ မရေတာ့ဘူး။ငါ ႀကိဳးစားရမယ္။ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ႀကိဳးစားရမယ္။ ဒါမွ ငါ့အတြက္ အခြင့္အေရးရလာတဲ့တစ္ေန႔ ေကာင္းေကာင္းႀကီး ငါ လက္စားေခ်နိုင္မွာ။ ဟုတ္တယ္ … ဟုတ္တယ္။ ငါ ႀကိဳးစားရမယ္ …"
သူရူးတစ္ေယာက္နွယ္ ထိုင္ေနရာမွ တဖြဖြ ေရရြတ္လ်က္ရွိရာမွ တုန္ပုေလာက္ ထရပ္လိုက္၏။ အမူးလြန္ေနသည့္ ခႏၶာကိုယ္မွာ အစပိူင္းတြင္ ယိုင္နဲ့ေနေသာ္လည္း အတန္ႀကာသည္နွင့္ တည္ျငိမ္စြာ ရပ္တည္နိုင္သြားေလသည္။ ထို့ေနာက္ ရင္ဘတ္နွင့္ အပ္ကာပိုက္ထားသည့္ အရက္အိုးအား ငံုႀကည့္လိုက္ျပီးေနာက္ အားကုန္သံုး၍ ေပါက္ခြဲပစ္လိုက္ေလေတာ့သည္။
"ဝုန္း …"
" ေအာ္ … ငါလိုအရက္သမားတစ္ေယာက္ကလည္း ျပတ္သားတဲ့ စိတ္နဲ့သာ လုပ္ရင္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေပါက္ကြဲနိုင္ေစတာပဲကို •••။
ဟားး ဟားး ဟား…"
တုန္ပုေလာက္မွာ အရက္အိုးနွင့္ အခန္းနံရံထိ၍ ဝုန္းခနဲ ျမည္ကာ ေပါက္ကြဲသြားသည့္ အသံအားႀကား၍ အေတြးေပါက္သြားျပီးေနာက္ အခ်စ္,အမုန္း(ေလာဘ,ေဒါသ) တို့ေႀကာင့္ ေမွာင္ေနခဲ့သည့္ သူ၏ စိတ္အစဥ္မွာ လင္းလက္သြားေလေတာ့သည္။ ထိုေနာက္ အျမဲတေစ ေမွးမိွန္ေနခဲ့သည့္ တုန္ပုေလာက္၏ မ်က္လံူးအစံုမွာ လင္းလက္ေတာက္ပလာကာ ဖခင္ရွိရာ အရပ္သို့ တက္ႀကြစြာ ေျခဦးလွည့္လိုက္ေလေတာ့သည္။
