ေနမင္းသခင္နွင့္ေသမင္းဧကရာဇ္ (အပုိင္း ၁၃)

​ေနမင္​းသခင္​ႏွင္​့ ​ေသမင္​းဧကရာဇ္​ အပုိင္​း ၁၃
စာ​ေရးသူ သန္​ဇင္​ထြန္း

​ေက်ာက္​စိမ္​းနန္​း​ေတာ္​ႏွင္​့ အတိတ္​မွအမည္​းစက္​မ်ား...

​​ေက်ာက္​စိမ္​းနန္​း​ေတာ္​...
​ေက်ာက္​စိမ္​းခန္​းမထဲတြင္​ အဘုိးအုိတစ္​ဦးက
ခန္​းမအျပင္​ဘက္​သုိ႔ ရီ​ေဝမ်က္​လုံးမ်ားျဖင္​့​ေငး​ေမာ​ေန​ေလသည္​။
     အတိတ္​....
  လူသားတုိင္​း အတိတ္​႐ွိၾက​ေပသည္​
သူ၏အတိတ္​၌
 ​ေသမင္​းတမာန္​ ညာလက္​႐ုံး"ဂန္​က်င္​း"ဟု​ေသာ ဘြဲ႔တစ္​ခု႐ွိခဲ့​ေလသည္​ သခင္​ျဖစ္​သူ
မုယုံက်ဲ ၏ လက္​​ေအာက္​တြင္​တာဝန္​မ်ားထမ္​း​ေဆာင္​ရင္​း အျဖဴ​ေရာင္​သုိင္​း​ေလာက ၏အသက္​​ေပါင္​းမ်ားစြာ ​ေႁခြဖူးခဲ့သူျဖစ္​ခဲ့သည္​။

 မုယုံက်ဲ လက္​​ေအာင္​တြင္​ ဘယ္​လက္​႐ုံး ညာလက္​႐ုံး႐ွိဆုိ၍ လက္​႐ုံးႏွစ္​ဆူ႐ွိခဲ့​ေသာ​ေၾကာင္​့
မုယုံက်ဲ ​ေပ်ာက္​ကြယ္​သြားခ်ိန္​တြင္​ ​ေသမင္​းဧကရာဇ္​ သုိင္​းက်မ္​းႏွင္​့ ​ေသမင္​းအဖ်က္​သုိင္​းက်မ္​းဟု​ေသာ မိစၦာသုိင္​းက်မ္​းႏွစ္​ဆူအား
ခြဲ​ေဝယူခဲ့​ေလသည္​
     ​ေသမင္​းဧကရာဇ္​သုိင္​းက်မ္​းအား ဘယ္​လက္​႐ုံးယူ​ေဆာင္​သြားခဲ့သည္​..သူ ့စီတြင္​
​ေသမင္​းအဖ်က္​သုိင္​းက်မ္​းသာက်န္​ခဲ့​ေလ၏
  ထုိ​ေၾကာင္​့ ​ေသမင္​းအဖ်က္​သုိင္​းက်မ္​းအား
တတ္​​ေျမႇာက္​​ေအာင္​သင္​ယူၿပီး ​ေက်ာက္​စိမ္​းနန္​း​ေတာ္​ ထူ​ေထာင္​ကာဇာတ္​ျမဳတ္​​ေနခဲ့ျခင္​းပင္​

 ယခုအခ်ိန္​တြင္​ ​ေသမင္​းဧကရာဇ္​သုိင္​းက်မ္​းကား ​ေပၚထြက္​လာ​ေခ်ၿပီ....သုိင္​း​ေလာက၌
​ေသမင္​းဧကရာဇ္​သုိင္​းအား​ေခ်ဖ်က္​ႏုိင္​​ေသာ
သုိင္​းမွာ ​ေသမင္​းအဖ်က္​သုိင္​းသာ ႐ွိ​ေလသည္​

မိမိ၏ အမွားမ်ားအား​ေဆး​ေၾကာရန္​အခြင္​့အ​ေရး ႐ွိ​ေနၿပီျဖစ္​​ေလသည္​
 သုိ႔​ေသာ္​ ​ေသတူ႐ွင္​မကြာ လက္​တြဲဖူးခဲ့​ေသာ
ဘယ္​လက္​႐ုံးႏွင္​့ တုိက္​ခုိက္​ရမည္​့ျဖစ္​​ေသာ​ေၾကာင္​့ ဝန္​​ေလး​ေနမိျပန္​​ေလသည္​....
  ...
  ဂန္​က်င္​း..က ​ေလးပင္​းစြာ သက္​ျပင္​းခ်ၿပီ​ေနာက္​..ကုိယ္​ရံ​ေတာ္​ တစ္​ဦးအား ​ေခၚလုိက္​ၿပီး
စကားလုံးတစ္​ခ်ိဳ႕ ​ေျပာလုိက္​​ေလသည္​..
 
 ကုိယ္​​ရံ​ေတာ္​က ..ဂန္​က်င္​းစကားဆုံးသည္​ႏွင္​့ ဂန္​က်င္​းအား အ႐ုိအ​ေသျပဳကာ နန္​း​ေတာ္​အျပင္​ဘက္​သုိ႔ ​ေျပးလႊားထြက္​ခြာသြား​ေလ​ေတာ့သည္​..

  ဂန္​က်င္​း​ေျပာလုိက္​သည္​ကား....
စုခ်င္​လ်ွံ အား ျပန္​​ေခၚခုိင္​းလုိက္​ျခင္​းျဖစ္​​ေလသည္​

ဟုတ္​​ေပသည္​..

သူ၏ အႀကီးအကဲ တစ္​အား သုိင္​း​ေလာကထဲဆင္​း၍ သ႑ာန္​မဲ့​ေႁမြကုိ ႐ွာခုိင္​းလုိက္​ရာတြင္​
သမီးျဖစ္​သူ စုခ်င္​လ်ွံ ကအ​ေတြ႔အၾကံဳရ​ေအာင္​
လုိက္​ခ်င္​သည္​ဟု အတင္​းအက်ပ္​ပူဆာသျဖင္​့
ထည္​့​ေပးလုိက္​ရျခင္​းျဖစ္​​ေပသည္​....

.................

​ေသမင္​းတမာန္​ ဂုိဏ္​း၏ ယခုဂုိဏ္​းခ်ဳပ္​မွာ
တုန္​ပု​ေလာက္​ပင္​ျဖစ္​​ေခ်၏..
    ​ တုန္​ပု​ေလာက္​​ေ႐ွ႕တြင္​ ဂုိဏ္​းသားတစ္​ဦးမွ သခင္​​ေလးနဲ႔ ႐ုပ္​ခ်င္​းဆင္​တဲ့ ​ေကာင္​​ေလးတစ္​​ေယာက္​ ထြက္​​ေပၚလာပါတယ္​
သူ႔နာမည္​က ​ေနမင္​းသခင္​လုိ႔လဲ သိရပါတယ္​
သူနဲ႔အတူ ​ေ႐ွာင္​ဧကရီ ရဲ႕ သမီး ​ေ႐ွာင္​ပင္​းရြယ္​ လဲ အတူတူ႐ွိ​ေနပါတယ္​....

  တုန္​ပု​ေလာက္​က ဂုိဏ္​းသားတင္​ျပ​ေသာ သတင္​းအခ်က္​မ်ားကုိ နား​ေထာင္​ကာ ​ေခါင္​းၿငိမ္​့ျပၿပီး.....ထြက္​သြားခုိင္​းလုိက္​သည္​..
   
 ...................................

သုိင္​း​ေလာက သၫ္​ကား
ၿငိမ္​သက္​​ေလသည္​ ထုိသည္​ကားမုန္​တုိင္​းမလာခင္​ ၿငိမ္​သက္​ျခင္​းမ်ိဳးျဖစ္​​ေၾကာင္​း သုိင္​း​ေလာကသားတုိင္​း သိၾက​ေလသည္​..
  အဘယ္​​ေၾကာင္​့ ဆုိ​ေသာ္​ ​ေသမင္​းတမာန္​ ဂုိဏ္​းသည္​ကား ျပန္​လည္​​ေပၚထြက္​လာ​ၿပီး
  ဒုစ႐ုိက္​ဂုိဏ္​းငယ္​မ်ားအား သိမ္​းသြင္​း​ေန​ေလၿပီ
 မ်ားမႀကာမွီ​ေသာ အခ်ိန္​မ်ားတြင္​ သုိင္​း​ေလာကႀကီးတြင္​ ​ေသြး​ေခ်ာင္​းစီးၾကရမည္​​ေလာ သုိ႔​ေလာ သုိ႔​ေလာ ​ေမးခြန္​းမ်ားအား ​ေျဖဆုိရန္​အတြက္​ သုိင္​းဂုိဏ္​းႀကီးမ်ား ျဖစ္​​ေသာ ​ေ႐ွာင္​လင္​ ဝူတန္​း ခြန္​းလြန္​း ဝါးဆန္​း ​ေအာ့​ေမ ဂုိဏ္​းမွ ဂုိဏ္​းခ်ဳပ္​ႀကီးမ်ားကား အစည္​းအ​ေ၀း ျပဳလုပ္​​ေနၾက​ေလ​ေတာ့သည္​

ေနမင္းသခင္နွင့္ေသမင္းဧကရာဇ္ (အပုိင္း ၁၂)

 ​ေနမင္​းသခင္​ႏွင္​့​ေသမင္​းဧကရာဇ္​ ၁၂
စာ​ေရးသူ.သန္​႔ဇင္​ထြန္​း


​ေနာက္​တစ္​ႀကိမ္​​ေတြ႔ဆုံမႈ..

​ေျပး....

ပင္​းရြယ္​က ​ေျပးဟု​ေသာ စကားတစ္​ခြန္​းထဲ​ေျပာကာ  စန္​မင္​း၏ လက္​ကုိဆြဲကုိ ကုိယ္​့​ေဖာ့ပညာသုံး၍ ​ျမဳိ့ျပင္​သုိ႔​ေျပး​ေလ၏
  ဘာမွမသိ​ေသာ စန္​မင္​းက ​​ေၾကာင္​​ေတာင္​​ေတာင္​ျဖင္​့သာ သူမ ​ေနာက္​သုိ႔​ေျပးလုိက္​ရ​ေပသည္​..
   ​ေနာက္​မွ သုိင္​းသမားဝတ္​စုံႏွင္​့ လူငါး​ေယာက္​ကလည္း ကုိယ္​့​ေဖာ့ပညာသုံး၍ ​ေျပးလုိက္​လာသည္​။
 
 ​ေ႐ွ႕မွဦး​ေဆာင္​​ေျပးလႊား​ေန​ေသာ သူမ အား
စန္​မင္​းၾကည္​့လုိက္​သည္​ အနိမ္​့အျမင္​့လႈပ္​႐ွား​ေန​ေသာ ခႏၱာကုိယ္​အသားစုိင္​မ်ားမွာ သူမ အား
နတ္​မိမယ္​အျဖစ္​ ျမင္​​ေစ၏
    သူ႔အတြက္​​ေတာ့ ယခုအခ်ိန္​အတြင္​​ေျပာစရာ
စကားတစ္​ခြန္​းသာ ႐ွိသည္​..ထုိအရာက ​ေငးလုိ႔ မဝျခင္​း.....
       ​ေနာက္​က လူငါး​ေယာက္​ႏွင္​့ သူတုိ႔၏ အကြာအ​ေဝးက နီးသထက္​ နီးလာ​ေပသည္​
စန္​မင္​း က သူမ ကုိ ​ေငး​ေနျခင္​းအားရပ္​တန္​႔လုိက္​ၿပီး အတြင္​းအားကုိ ခႏၱာကုိယ္​အႏွံျဖန္​႔က်က္​လုိက္​​ေလ​ေတာ့သည္​။

 ​ပင္​းရြယ္​ အံကုိႀကိတ္​​လုိက္​သည္​။
ဤ တဏွား႐ူး​ေလးက ​ေျပးလႊ​ား​ေနရင္းပင္​
သူမအား၏ အသားစုိင္​မ်ားကုိ ငမ္​း​ေနႏိုင္​​ေသသည္​..ဘယ္​​ေလာက္​ စိတ္​တုိစရာ​ေကာင္​းလုိက္​လဲလုိ႔ သူမက အသက္​ျဖင္​့လု​ေျပး​ေနရသည္​ကုိ.
သူမသာ သိ​ေလသည္​..
 
​ေနာက္​မွ လုိက္​လာ​ေသာ သုိင္​းသမားငါး​ေယာက္​မွာ သူမ ျပန္​တုိက္​ႏုိင္​​ေသာ အဆင္​့မဟုတ္​​ေခ် ငါး​ေယာက္​လုံးပင္​ မ​ေျပာႏွင္​့ တစ္​​ေယာက္​ခ်င္​းလ်ွင္​ပင္​ သူမ အား တစ္​ကြက္​ႏွစ္​ကြက္​ျဖင္​့ နိဗၺာန္​ပုိ႔ ​ေပးႏိုိင္​​ေလသည္​။

 ​ေျခ​ေထာက္​ဆီသုိ႔ အတြင္​းအားမ်ား ပုိ၍ စီးဆင္​း​ေစလုိက္​သည္​ ။  သုိ​ ့​ေသာ္​ ​တစ္​စုံတစ္​​ေယာက္​၏ ​ေပြ႔ခ်ီျခင္​းအား ခံလုိက္​ရသည္​.

စန္​မင္​းက သူမအား ​ေပြ႔ခ်ီ၍ ​ေျပး​ေနျခင္​းျဖစ္​​ေပ​ေတာ့သည္​။ ယခု ​ေျပးလႊားရခ်ိန္​တြင္​
​တိမ္​လႊာ​ေလဆန္​ ကုိယ္​့​ေဖာ့ပညာမွာ အမွန္​တကယ္​ အသုံးဝင္​လွ​ေပသည္​
 ျမန္​ဆန္​မႈ မွာ အံဖြယ္​ပင္
ပုံရိပ္​​ေယာင္​မ်ားပင္​ ထင္​ဟပ္​​ေန​ေလသည္​။
သူမ အား​ေပြ႔ခ်ီ၍ ​ေျပးရျခင္​းအား စန္​မင္​း တကယ္​ႏွစ္​သက္​​ေလသည္။

 ပင္​းရြယ္၏မ်က္​ႏွာမ်ားလဲ ရဲရဲနီ​ေလသည္​
တစ္​သက္​ႏွင္​့တစ္​ကုိယ္​ အ​ထိအ​ေတြ႔ မ႐ွိဖူး​ေသာသူမ အား ​ေပြ႔ခ်ီ​ေျပးလႊာ​ေန​ေသာ ထုိ​ေကာင္​​ေလးအား ထု႐ုိက္​ခ်င္​​ေန​ေလသည္​
သုိ႔​ေသာ္​ စိတ္​သြားတုိင္​ကုိယ္​မပါႏုိင္​ပါ​ေခ်
စန္​မင္​း၏ ​ကုိယ္​့​ေဖာ့ပညာ ထိပ္​တန္​းအဆင္​့ပင္​
ျမန္​ဆန္​မႈ မွာ ​သူမ အံျသရသည္​
ဤ အသက္​အရြယ္​ျဖင္​့ ထုိအျမန္​ႏႈန္​းမွာ ၿပိဳင္​စံရွား ဟု​ေသာ စကားႏွင္​့ မလုံ​ေလာက္​ႏုိင္​​ေခ်..

 ​ေလတုိးမႈမ်ား ႏွင္​့ ပုိ၍ပူးကပ္​လာ​ေသာ​ေၾကာင္​့
သူမ သည္​းမခံႏုိင္​​ေတာ့ပဲ စန္​မင္​းအား ရပ္​ခုိင္​းလုိက္​​ေလသည္​
​သုိင္​းသမား ငါး​ေယာက္​လဲ ျပတ္​က်န္​ခဲ့ၿပီမဟုတ္​ပါလား..

စန္​မင္​း သူမအား​ေပြ႔ခ်ီထားျခင္​းမွ ​ေျမၿကီး​ေပၚသုိ႔ခ်​ေပးလုိက္​သည္​..
ပင္​းရြယ္​က အ႐ွက္​သည္​း​ေန​ေသာ မ်က္​ႏွာျဖင္​့
စန္​မင္​းၾကည္​့လုိက္​လ်ွင္​ ျပံဳးစိစိ ျဖင္​့သူမအား
ၾကည္​့​ေနသည္​ကုိ ​ေတြ႔ရသည္​မွာ ​ေဒါသထြက္​သျဖင္​့
  "အခြင္​့အ​ေရးယူတာ ​ေယာက်ာ္​း​ေကာင္​း​ေတြရဲ႕ လုပ္​ရပ္​ မဟုတ္​ဘူး"..ဟု ​ေျပာလုိက္​သည္​..

 ဟုတ္​တယ္​" အဲ့​ဒီ​ေကာင္​ ​ေယာက်ာ္​း​ေကာင္​း​မဟုတ္​ဘူး...
 ပင္​းရြယ္​၏ စကားကုိ ​ေထာက္​ခံလုိက္​သူကား
တစ္​ျခားမဟုတ္​​ေခ်...
 အလွနတ္​သမီး ​ေက်ာက္​စိမ္​းသခင္​မ​ေလး စုခ်င္​လ်ွံပင္​ ျဖစ္​​ေခ်​ေတာ့သည္​..။

#ေနမင္းသခင္နွင့္ေသမင္းဧကရာဇ္ (အပုိင္း ၁၁)

 ​ေနမင္​းသခင္​ႏွင္​့​ေသမင္​းဧကရာဇ္​ (အပုိင္​း ၁၁)

​ဟန္​က်ဴ းျမဳိ့တြင္​ ၾကံပ်ံမက်​ေလာက္​​ေအာင္​ စည္​ကားလွ​ေသာ ​ေစ်းႀကီးထဲတြင္​ျဖစ္​​ေလသည္​။
  ​(ယခုမွစ၍ ​ေနမင္​းသခင္​အား က်န္​းစန္​မင္​း ဟုလဲသုံးစြဲသြားပါမည္​)
​ေျခဦးတည္​့ရာ​ေလ်ွာက္​လာ​ေသာ က်န္​းစန္​မင္​းမွာ ဟန္​က်ဴ းျမဳိ့ ​ေစ်းထဲသုိ႔​​ေယာင္​ခ်ာခ်ာ​ေရာက္​လာ​ေလသည္​..
    ဤၿမိဳ႕ႀကီးသည္​ကား ​ေတာင္​​ေပၚတြင္​ၿကီးျပင္​းလာ​ေသာ စန္​မင္​း အတြက္​အမ​ွန္​တကယ္​စည္​ကားလွ​ေလသည္​။
   အဖုိး၏ ​ေျပာစကားအရ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးအ​ေၾကာင္​းၾကားဖူး​ေသာလဲ ယခု အမွန္​တကယ္​အံျသ​ရ​ေလၿပီ..
   ​ေစ်း​ေရာင္​း ​ေစ်းဝယ္​မ်ား သုိင္​းသမားမ်ား
သူ​ေဌးမ်ား သူ​ေတာင္​းစားမ်ားျဖင္​့ လူတန္​းစားမ်ိဳးစုံကုိ​ေတြ႔ျမင္​ရ​ေလ၏
  ထုိ႔သုိ႔ ​ေငးရင္​း​ေမာရင္​းလမ္​း​ေလွ်ာက္​လာ​ေသာ
စန္​မင္​း မွာ တျခားလူတစ္​​ေယာက္​အားဝင္​တုိက္​မိ​ေလၿပီ..

 အြန္​႔.. အင္​့..

စန္​မင္​းမွာ မိမိ​​ေပါ့ဆမႈအား က်ိတ္​ကာအျပစ္​တင္​လုိက္​​ၿပီး ဒီ​ေလာက္​​ေငး​ေနတာ ​ေတာသားလုိ႔ထင္​ကုန္​​ေတာ့မွာဘဲ ဟု စိတ္​ထဲ​ေတြးမိလုိက္​သည္​။
       တဖက္​လူအား ​ေတာင္​းပန္​ဖုိ႔ၾကည္​့လုိက္​ရာတြင္​ စန္​မင္​း မ်က္​လုံးအိမ္​ထဲတြင္​ ပန္​း​ေတြဖူးပြင္​့ကုန္​​ေလၿပီး...ဒါ ..နတ္​မိမယ္​ဆုိတာလားဟု
​ေရရြတ္​မိလုိက္​သည္​
တ​ေန႔ထဲႏွင္​့ နတ္​သမီး​ေလးႏွစ္​ေယာက္​​ေတာင္​ ​ေတြ႔ခြင္​့ရ​ေသာ မိမိကံဇာတာကုိလဲ သ​ေဘာက်သြားသည္​...
  ​ေက်ာက္​စိမ္​းသခင္​မ​ေလး စုခ်င္​လ်ွံ ​ေခၚ​ေသာ ျဖဴ ​ေဖြးၿပီးလုံးဝန္​း​ေန​ေသာ အမုိ႔အ​ေမာက္​မ်ားျဖင္​့ျပည္​့စုံ​ေနလြန္​း​ေသာ ​ေကာင္​မ​ေလးႏွင္​့ က်က္​သ​ေရအျဖာျဖာျဖင္​့ ညိဳ႕အင္​အား​ေကာင္​းလြန္​း​ေသာ သူမတုိ့သည္ကား ​လူျပည္​့လူ​ေလာကဤ တကယ္​့နတ္​သမီး ႏွစ္​ပါးပင္​ျဖစ္​​ေခ်သည္​။
     ပင္​းရြယ္​ မွာ မိမိအား ဝင္​တုိက္​ၿပီး မိမိတစ္​ကုိယ္​လုံး ဝါးျမဳိ စား​ေတာ့မလုိ အငမ္​းမရၾကည္​့​ေန​ေသာ ​ေ႐ွ႕ကသ​ေကာင္​့သားၾကည္​့မရ​ေတာ့​ေခ​်
​ေဒါသမ်ား တလိပ္​လိပ္​တတ္​ကာ တစ္​ကုိယ္​လုံးတုန္​ခါ​ေန​​ေတာ့သည္​..
   
    ဒီမွာ တဏွာ႐ူး​ေကာင္​ !
႐ွင္​အ႐ွက္​မ႐ွိဘူးလား လူ​လည္​​ေခါင္​မွာ မိန္​းက​ေလး တစ္​​ေယာက္​ကုိ အရသာခံၾကည္​့​ေနတာ..

အမ္​..ငါ့ကုိ​ေျပာ​ေနတာလား..

စန္​မင္​းမွာ တဖက္​မွ နတ္​သမီး​ေလး၏ ​ေဒါသတႀကီး ​ေျပာစကားမ်ား​ေၾကာင္​့ မိမိမ်က္​လုံးမ်ားအားအလုပ္​​ေပး​ေနျခင္​းအား ရပ္​တန္​႔လုိက္​ၿပီး ​ေမးခြန္​းျပန္​ထုတ္​လုိက္​သည္​
   
   ႐ွင္​့မ​ေျပာလုိ႔ ဘယ္​သူ​ေျပာရမလဲ တဏွာ႐ူးရဲ႕....

ပင္​းရြယ္​မွာ ​ေဒါသ​ေတြ​ေၾကာင္​့​​ေသြးအန္​​ေတာ့မလုိ႔ပင္​ျဖစ္​​ေန​ေခ်ၿပီ
မိမိ ဆရာမက သိုင္​းပညာအားကုိးျဖင္​့ အႏုိင္​မက်င္​့ရဟု တားျမစ္​ထား၍သာ ႐ုိက္​မသတ္​မိျခင္​းျဖစ္​​ေပ​ေတာ့သည္​။
  စန္​မင္​းသည္​လဲ ယခုမွ စိတ္​နဲ႔လူႏွင္​့ကပ္​​ေတာ့သည္​
  အင္​း..အဲ..အဲ..မိန္​က​ေလး ​ေတာင္​းပန္​ပါတယ္​
က်ဳပ္​က​ေတာင္​​ေပၚက ဆင္​းလာတာဆုိ​ေတာ့
မျမင္​ဖူးလုိ႔ ​ေငး​မိရင္​ မ​ေတာ္​တဆ မိန္​းက​ေလးကုိ ဝင္​တုိက္​မိတာပါ..
   စန္​မင္​းက ​ေတာင္​းပန္​​ေနသည္​့တုိင္​ ပင္​းရြယ္​မွာ အမ်က္​မ​ေျပ​ေသး​ေခ်..
  ဒါဆုိ လူကုိ ဘာလုိ႔စားမတတ္​ဝါးမတတ္​ၾကည္
့​ေနတာလဲ..ဟု​ေမးခြန္​းထပ္​ထုတ္​လုိက္​သည္​.

ဟုိ..မိန္​းက​ေလးက အရမ္​းလွလုိ႔ပါ.ဟဲဟဲ..

      အ​ေလ်ာက္​​ေကာင္​း​ေတာ့ အ​ေထာင္​းသက္​သာဆုိသလုိပင္​ ပင္​းရြယ္​မွာ အရမ္​းလွသည္​ဟုဆုိ​ေသာ စကား​ေၾကာင္​့ မ်က္​ႏွာမွာပန္း​ေရာင္​သမ္​းသြား​ေလသည္​။
    ပင္​းရြယ္​က စန္​မင္​းအားၾကည္​့လုိက္​သည္​
ငယ္​ရြယ္​​ေသာလည္​း တည္​ၿငိမ္​​ေသာမ်က္​ႏွာ​ေၾကာင္​့ မိမိ၏ တဏွာ႐ူးဟု ​ေခၚမိတာကုိပင္​ ​ေနာင္​တရခ်င္​သလုိျဖစ္​​ေနသည္​
 ၿပီး​ေတာ့ သူ႔ကုိၾကည္​့ရသည္​မွာ တကယ္​့​ေတာသားတစ္​​ေယာက္​ပုံစံပင္​ျဖစ္​​ေလသည္​ အဝတ္​အစားမွာလဲ သပ္​သပ္​ရပ္​ရပ္​ မ႐ွိ​ေခ်..
တကယ္​့ပင္​ သနားစရာပင္​..(မိန္​းမဆုိသည္​မွာကား)
"  ႐ွင္​က ဘယ္​လုိလုပ္​ ျမဳိ့​ေပၚ​ေရာက္​လာတာလဲ..

 "က်ဳပ္​က"..စန္​မင္​းက မုိးထိ​ေတာင္​က ဟု​ေျပာမယ္​ျပင္​ၿပီးမွ..
 လူတုိင္​းအယုံမလြယ္​ရဟု​ေသာ အဖုိး၏ စကားကုိ မွတ္​ထားသျဖင္​့..
"က်ဳပ္​ ​ေတာက​ေန သား​ေကာင္​ လာ​ေရာင္​းတာပါဟု" ညာလုိက္​​ေလသည္​။
      ပင္​းရြယ္​ က ​ေခါင္းၿငိမ္​့ျပလုိက္​သည္​ ​ေတာမွလာကာ သား​ေကာင္​ ​ေရာင္​းသူမ်ားအား ​သူမ ​ေတြ႔သည္​မဟုတ္​ပါလား..။
   ဟုတ္​ပါၿပီ႐ွင္​ရယ္​..
ကြၽန္​မနာမည္​ မွတ္​ထားအုံး "​ေ႐ွာင္​ပင္​းရြယ္​"တဲ့
ဒါနဲ႔ ႐ွင္​နာမည္​​က​ေရာ..  

 "က်ဳပ္​နာမည္​ က်န္​းစန္​မင္​း ပါ"

တုိက္​ဆုိင္​လွ​ေပ၏ ..​ေ႐ွာင္​းပင္​းရြယ္​" ထြက္​မ​ေျပးနဲ႔ ဟု​ေသာ အသံကား​ေပၚထြက္​လာ​ေလသည္​။

#ေနမင္းသခင္နွင့္ေသမင္းဧကရာဇ္ (အပုိင္း ၁၀)

#ေနမင္းသခင္နွင့္ေသမင္းဧကရာဇ္

   အပိုင္​း ၁၀
စာ​ေရးသူ သန္​႔ဇင္​ထြြြြန္​း​


          "ရွင္က အခုခ်ိန္ထိ ထြက္မသြားေသးတာ ေသခ်င္လို႔ပဲျဖစ္ရမယ္။သိုင္းကြက္ႀကည့္စမ္း …"

        ေနမင္းသခင္မွာ မေတာင္းပန္ပဲ ထြက္သြားရန္မသင့္ဟု ေတြးမိသျဖင့္ မိန္းမပ်ိဳေလးအား ေက်ာေပး၍ ေစာင့္ဆိုင္းေနစဥ္ ေနာက္ေက်ာဘက္မွ ႀကိမ္းဝါးသံစူးစူးေလးနွင့္အတူ  ေလတိုးသံသဲ႕သဲ႕ႀကားလိုက္ရသျဖင့္ ကပ်ာကယာ ေရွာင္တိမ္းလိုက္ရ၏။

        သို႕ေသာ္ သူမ၏တိုက္ခိုက္မႈတို႕က ဤမ်ွျဖင့္ရပ္တန့္မသြားေခ်။ လက္ဝါးရိုက္ခ်က္လြတ္သြားသည္နွင့္တျပိဳင္နက္  က်ားမေလးအလား မာန္ဖီ၍ ခုန္ပ်ံဝင္ေရာက္လာျပီး  ေနမင္းသခင္၏  ဘယ္ညာပခံုးနွစ္ဖက္နွင့္ ရင္ဘတ္တည့္တည့္ဆီသို႕ လက္ဝါးရိုက္ခ်က္ ၃ခ်က္တိတိ ရိုက္ထုတ္လိုက္ျပန္၏။ဤတြင္ ေရွာင္ကြက္ကိုပိတ္၍ တိုက္ခိုက္နိုင္သည့္ သူမ၏ သိုင္းပညာအား ေနမင္းသခင္လည္း ရွိန္သြားကာ  အနည္းငယ္ျပံဳးလိုက္ျပီး အတြင္းအားကို အဆင့္၅အထိ ထုတ္လိုက္ျပီး ကိုယ္ကို တေစာင္းအေနအထားသို႔ ျပဳျပင္လိုက္ကာ ပခံုးနွစ္ဘက္ကို တစ္ေျဖာင့္တည္းယူလိုက္ျပီး လက္ဝါးခ်င္းယွဥ္ရိုက္ပစ္လိုက္ရာ ••••

      " ဝွစ္ ဝွစ္ ဝွစ္ …
ဝွမ္း ဝွမ္း …
ဝုန္းး …"

      စုခ်င္းလ်ွံမွာ အတြင္းအားအရွိန္ေႀကာင့္ ေနာက္သို႕နွစ္လွမ္းမ်ွ ဆုတ္လိုက္ရျပီးမွ တည္ျငိမ္စြာ ရပ္လိုက္နိုင္၏။ သူမ၏မ်က္နွာတြင္လည္း  အဝတ္ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းနွင့္ ေပစုပ္စုပ္ေကာင္ထံမွ ဤမ်ွေကာင္းမြန္ေသာ အတြင္းအားရွိသည့္အတြက္ အံ့ႀသဟန္မ်ား အထင္သားေပၚလြင္၍ေနေတာ့သည္။
သို႔ေသာ္ ထိုအရာသည္ တဒဂၤသာျဖစ္၍  ရွက္ရြံ႕မႈအရင္းခံ၍ ရႊံရွာျခင္း…မုန္းတီးျခင္းတို႔က အင္ျဖင့္အားနွင့္ စုဖြဲ႕သြားေစရာ ေနာက္ေက်ာဘက္မွ ဓါးအား ေျဖးညွင္းစြာ ဆြဲထုတ္လိုက္ေလေတာ့သည္။သူမအေနျဖင့္ ဤေကာင္စုတ္အား အေရခြံစုတ္ပစ္ရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ျပီမဟုတ္ပါလား …

      ေနမင္းသခင္မွာ  သူမ၏ဟန္အမူအရာေႀကာင့္  ထိတ္လန့္သြားေသာ္လည္း ပထဆံူးအႀကိမ္အျဖစ္ မိန္းမပ်ိဳတစ္ေယာက္နွင့္ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ေနရသည္ျဖစ္ရာ ရင္ခုန္စိတ္လႈပ္ရွားေနမိသည့္ကေတာ့ အမွန္ပင္။
        သို႕ေသာ္ သူ၏သာယာမႈတို႕မွာ အခိုက္အတန့္မ်ွသာျဖစ္၏။ ျဖစ္လိုတိုင္း မျဖစ္ရသည္မွာ ေလာကဓမၼတာပင္ မဟုတ္ပါေလာ !!!

        "ေဟ်ာင့္…
မိနါးကေလးတစ္ေယာက္နဲ႕ ခုလိုတိုက္ခိုက္ေနတာ မင္းမရွက္ဘူးလား။ မင္းႀကည့္ရတာ ေယာက်ၤားမဟုတ္ဘူးနဲ႕ တူပါတယ္ကြာ … ဟားး ဟားး …"

       ေနမင္းသခင္၏ သာယာေနေသာ ဖိုမကမၻာေလးအတြင္းသို႕ ရုတ္တရက္ဝင္ေရာက္လာသည့္ မုန္တိုင္း  … (ဝါ) မဖိတ္ေခၚပဲ ေရာက္ရွိလာသည့္ အဖ်က္ေကာင္နတ္ဆိုး !!!
       မွန္၏ …
ေနမင္းသခင္အား ပစ္ပစ္နွစ္နွစ္ေျပာဆိုသံနွင့္အတူ လူတစ္ေယာက္ ေရာက္ရွိလာျခင္းျဖစ္ေပသည္။

        ထိုသူက ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေဆာက္နွင့္ထြင္းသကဲ႕သို႕ စကားဆိုျပီးေနာက္ စုခ်င္းလ်ွံဘက္သို႕လွည့္ကာ အျပံဳးေလးျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ျပီး "မမ … ဘာမွမပူနဲ႕ေနာ္။ဒီေခြးေကာင္ကို မမကိုယ္စား ကြ်န္ေတာ္အေရခြံစုတ္ေပးမယ္ .…"ဟူ၍  စကားျဖင့္အမွတ္ယူလိုက္ျပီးေနာက္ ေနမင္းသခင္အားႀကည့္ကာ အထင္အျမင္ေသးဟန္ျဖင့္ နွာေခါင္းရႈံ႕လိုက္ျပီး ထပ္မံ၍ မာေက်ာခက္ထန္စြာစကားဆိုလိုက္ရင္းမွ  ျပင္းထန္စြာတိုက္ခိုက္လိုက္ေတာ့သည္။
     
      "ေဟ့ေကာင္ …
မင္းလိုေကာင္ေတြေႀကာင့္ ငါတို႕
သိုင္းေလာကႀကီး အက်ည္းတန္ေနတာကြ။ ဒီေန႔ေတာ့ မင္းေသေန့ေစ့ျပီေပါ့ကြာ။ မင္းက ဘယ္ေလာက္ေတာင္မ်ားအစြမ္းရွိလို႕ ဒီကမမကို ေစာ္ကားရတာလဲ ငါႀကည့္အုန္းမယ္ သိုင္းကြက္ထုတ္…"

         ေနမင္းသခင္မွာ ကိုယ့္ထက္ပင္အသက္ငယ္ပံုေပၚသည့္ေကာင္က စကားႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ဆိုေနရာ ေဒါသထြက္ရမည့္အစား ရယ္ခ်င္စိတ္ပင္ျဖစ္မိသည့္အတြက္ အတင္းမ်ိဳသိပ္ထားလိုက္ရ၏။သို႔ေသာ္ ထိုသူမွ ရုတ္တရက္တိုက္ခိုက္လာသည့္အခါ မရယ္နိုင္ေတာ့ေပ။

        "ဝွမ္း ဝွမ္း …
ဝုန္း ဝုန္း …"

      ေဗြစဦးလက္ဝါးနွစ္ခ်က္ကပင္ အားရွိန္အလြန္ျပင္းသျဖင့္ ေနမင္းသခင္မွာ မနည္းပင္
ေရွာင္လိုက္ရကာ သူမူလရပ္ေနခဲ႕သည့္ေနရာတြင္ လက္ဝါးရာနွစ္ခ်က္ ထင္းေနသည္ကို ေတြ႔ရေလသည္။သို႕ရာတြင္ အနွီလူငယ္ထံမွ မုန္တိုင္းက်သည့္အလား ဆက္လက္ထြက္ေပၚလာသည့္ လက္ဝါးရိုက္ခ်က္တို႕ေႀကာင့္ ေနမင္းသခင္မွာ မေနသာေတာ့ပဲ ေဒါပြပြျဖင့္  အတြင္းအားအျပည့္ထုတ္ကာ ျပန္လည္တိုက္ခိုက္လိုက္ေတာ့သည္။

        ေနမင္းေရာင္ျခည္တစ္ေထာင္လက္ဝါး … လ်ွင္ျမန္၏။ မာေႀကာ၏။ တိုက္ကြက္တို႕ကအားမာန္အျပည့္ပါေသာ္လည္း သြက္လက္၍မရိုးရွင္းပါေခ်။ သို႕ေသာ္ တစ္ဖက္မွ လူငယ္ကလည္း မေခ။ တန္ျပန္ဝင္ေရာက္လာသည့္ လက္ဝါးရိုက္ခ်က္တို႕ႀကားမွ နတ္ဆိုးတစ္ေကာင္အလား ခုန္ေပါက္ေရွာင္တိမ္း၍ ျပန္လွန္တိုက္ခိုက္ေန၏။

      ဤျမင္ကြင္းကိုႀကည့္ကာ  စုခ်င္းလ်ွံမွာ မိမိအား မမဟူသည့္လူငယ္ေလးကို စိတ္ပူေနမိေသာ္လည္း သူ၏အတြင္းအားအေနအထားေႀကာင့္ ဝင္ကူရန္မတတ္နိုင္ေခ်။သို႕ရာတြင္  လိုရမယ္ရ ဆံထိုးလက္နက္ပုန္းေလးနွစ္ေခ်ာင္းကိုမူ အဆင္သင့္ျပင္ထားလိုက္၏။ေပစုပ္စုပ္ေကာင္သာ အသာစီးရသြားပါက သူမအေနနဲ႕ က်န္းေသေပါက္ပစ္လႊတ္လိုက္မည္သာ။ဤတြင္  သစ္ပင္ျခံဳႏြယ္ႀကားမွ လူႀကီးတစ္ေယာက္သည္လည္း  ယင္းတိုက္ပြဲနွင့္စုခ်င္းလ်ွံ၏အေနအထားကိုႀကည့္ကာ ျပံဳးေနသည္ကိုေတာ့ စုခ်င္းလ်ွံတစ္ေယာက္ မသိပါေခ်။

       တိုက္ပြဲကား တေျဖးေျဖးနွင့္ ပိုိုမိုျပင္းထန္လာ၏။ သိုင္းကြက္(၅၀)ပင္ေက်ာ္လြန္လာေသာ္လည္း  တစ္ဖက္နွင့္တဖက္ အသာစီးမရေသးေခ်။ ထိုအခိုက္  တစ္ဖက္လူငယ္ထံမွ လူသတ္ခ်င္လာသည့္အရိပ္အေယာင္မ်ား ေပၚထြက္လာျပီး ေကာက္က်စ္စြာျပံဳးကာ လူခ်င္းပူးကပ္ေနရာမွ  ေနာက္သို႕ခုန္ဆုတ္လိုက္၏။

      ထိုအခါ ဝါးတစ္ျပန္မ်ွအကြာအေဝးသို႕ ေရာက္ရွိသြားကာ လူငယ္က မ်က္နွာျပင္ကိုအေပၚသို႕ေမာ့လိုက္ျပီး ေလအဝရွဴသြင္းလိုက္ကာ ခႏၶာကိုယ္အနွံ႕အျပားသို႕ အတြင္းအားနွင့္အတူ လွည့္ပတ္လိုက္၏။သူ၏မ်က္နွာျပင္မွာလည္း ေသြးမရွိေတာ့သကဲ႕သို႕ျဖဴလာလိုက္ …မီးကဲ႕သုိ႕ ရဲရဲနီလာလိုက္ျဖင့္ရွိေန၏။
ထိုအေျခအေနေႀကာင့္ ပတ္ဝန္းက်င္ရွိ လူသံုးဦးလံုးမွာ ေႀကာင္အသြားႀကကာ မ်က္လံူးအဝိုင္းသားျဖင့္သာ ေငးေမာေနမိႀကေလသည္။

       ဤတြင္ လူငယ္၏လက္ဝါးျပင္နွစ္ဖက္မွာမူ တေျဖးေျဖးနွင့္ နက္ေမွာင္လာသည္နွင့္အညီ သူ၏အနီးအနားရွိ သစ္ပင္ျခံဳႏြယ္တို႕မွာလည္း ႏြမ္းလ်ေျခာက္ေသြ႕လာကာ တခဏအတြင္းမွာပင္ မီးတိုက္ခံရသည့္ ျခံဳႏြယ္မ်ားပမာ ေသဆံုးကုန္ေတာ့သည္။ယင္းအခိုက္ ယင္းလူငယ္မွ ေႀကာက္မက္ဖြယ္ရာေအာ္ဟစ္လိုက္ကာ ျခံဳဘုတ္တစ္ခုအတြင္းမွ အမည္မသိလူႀကီး၏ႏႈတ္မွလည္း အာေမဋိတ္သံတစ္ခု ထြက္ေပၚသြားေတာ့သည္။

        "ဂါးး …"

   "ဟာ … ေသမင္းအဆိပ္ တမာန္ေတာ္လက္ဝါး…"

       လူငယ္ေလး (ဝါ) ေသမင္းဧကရာဇ္ထံမွ မာန္ဖီးသံနွင့္အတူ ေဘးျခံဳဘုတ္ႀကီးအတြင္းမွ အမည္မသိလူႀကီး၏ အထိတ္တလန့္ ေရရြတ္သံမွာ ျပိဳင္တူနီးပါးပင္ ထြက္ေပၚလာ၏။

      ထို႕ေနာင္ တဒဂၤအတြင္းမွာပင္ ေလတိုးသံသဲ႕သဲ႕နွင့္အတူ လူငယ္သံုးေယာက္၏အႀကားသို႕ ျခံဳဘုတ္အတြင္းမွ လူႀကီး ေရာက္ရွိလာေတာ့သည္။ ထိုသူက ေရာက္သည္နွင့္တျပိဳင္နက္ စုခ်င္းလ်ွံအား စေနာက္လိုက္၏။စင္စစ္ ၄င္းလူႀကီး၏ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ  အာရုံေျပာင္းေစလိုက္ျခင္းပင္။

       မွန္၏။  အထူးသျဖင့္ ေသမင္းအဆိပ္ တမာန္ေတာ္လက္ဝါးသည္ အနွီးလူႀကီးနွင့္ အလြန္းအမင္း ရင္းနွီးခဲ႕ေသာ ပညာရပ္တစ္ခုမဟုတ္ပါေလာ …
သို႕ေသာ္ ေကာင္းေသာ ရင္းနွီးမႈေတာ့ မဟုတ္ခဲ႕ပါေပ။

              "ဝါး … ဝါးး ဝါးး …
ငါ့တူမႀကီး စုစုကေတာ့ တယ္မ်က္နွာပြင့္ပါလား။ဒီလိုေတာထဲေတာင္ထဲမွာေတာင္ ညီအကိုနွစ္ေယာက္နဲ႕ … ဟင္းဟင္းဟင္းးး …"

         ဤတြင္ အေစာပိုင္းက ေနမင္းသခင္၏ သိုင္းပညာေႀကာင့္ ေသမင္းဧကရာဇ္ကို စိုးရိမ္ေနေသာ (စိတ္အေနွာက္အယွက္ျဖစ္ေနေသာ) စုခ်င္းလ်ွံ၏မ်က္နွာမွာလည္း   မိုးဆမ္းပန္းနွယ္ ဝင္းပ၍သြားေလေတာ့သည္။သို႕ေပမဲ႕ အမည္မသိလူႀကီးက စကားကို ဆံူးသည္အထိ မဆိုပဲ ေလ်ာ့ခ်သြားကာ ဟင္းဟင္းဟင္းဟု ပါးစပ္ပိတ္ကာ လည္ေခ်ာင္းမွ လာသည့္အသံျဖင့္ မရယ္ခ်င္ရယ္ခ်င္ ရယ္လိုက္ေသာေႀကာင့္ သူမ၏မ်က္နွာေလးမွာ ရဲခနဲျဖစ္သြားကာ စိတ္ေကာက္ဟန္ျဖင့္ ေျခကိုေစာင့္၍ စကားဆိုေလေတာ့သည္။

     "ဟြန္း … ဦးဦးတစ္ေနာ္။ စုစု စိတ္ဆိုးလိုက္မွာ … ဟိုတဏွာရႈးေကာင္ေႀကာင့္ စိတ္ဆိုးလြန္းလို႕ ေသေတာ့မယ္ဆိုကာမွ လာေနာက္ေနေသးတယ္။ ဘာညီအကိုလဲ … ဟိုဘက္က သူေတာင္းစား တဏွာရႈးေကာင္က သမီးေရခ်ိဳးေနတာကို ခိုးႀကည့္ရုံတင္ အားမရလို႕ အနိုင္က်င့္ေတာ့မွာ သိလား …ဒီကေမာင္ေလးလာေပလို႕သာေပါ့ …"

       စုခ်င္းလ်ွံဳက ထိုလူႀကီးနွင့္ ရင္းနွီးပံုရျပီး အားကိူးရျပီဆိုသည့္အထာနွင့္ လက္ညိဳးတထိုးထိုး အမူပိုပိုျဖင့္ စကားေတြ တလက္ဆက္ဆိုေနရာ ဦးဦးတစ္ဆိုသူက လက္ကို အသာအယာေျမွာက္ကာ ဟန့္တားလိုက္ျပီး  အလြန္တည္ျငိမ္ေသာ မ်က္နွာထားျဖင့္ ဆို၏။

       "တူမႀကီး စုစု …
ဒီနွစ္ေယာက္ကို ေသခ်ာႀကည့္ႀကည့္ … မ်က္နွာေပါက္ခ်င္း အရမ္းတူမေနဘူးလား … အမႊာညီအကိုမဟုတ္ရင္ေတာင္ ညီအကိုအရင္းဆိုတာ ေသခ်ာတယ္…"

      "ဒါေတာ့ ဦးဦးရာ …
ေလာကမွာ လူတူမရွား နာမည္တူ မရွားပါ။ညီအကိုဆိုအုန္းေတာ့… တဏွာရႈးက တဏွာရႈး!!! သူရဲေကာင္းက သူရဲေကာင္းပါပဲ… စကားပံုေတာင္ ရွိေသးတာ ေျခမမေကာင္း ေျခမ လက္မ,မေကာင္း လက္မတဲ႕… ျဖတ္သင့္ရင္ ျဖတ္ရမွာပဲ မဟုတ္လား…"

       စုခ်င္းလ်ွံမွာ ေနမင္းသခင္အား အလြန္ပင္ မ်က္မုန္းက်ိဳးေနဟန္တူ၏။ ထို႕ေႀကာင့္သာ စကားလံုးအႀကီးစားမ်ားျဖင့္သာ ပစ္ေပါက္ရင္း ေနမင္းသခင္အား ဆံုးမနိုင္ရန္  ႀကံစည္ေနေလရာ ဦးဦးတစ္ဆိုသည့္ လူႀကီးက မ်က္ခံူးပင့္ကာ နားေထာင္ေနရင္းမွ သေဘာက်ဟန္ျဖင့္ ျပံဳးလိုက္ျပီး စကားတုန့္ျပန္ေလသည္။

        "ဒီမယ္တူမႀကီးရ …
တူမႀကီးေျပာတာ မွန္တယ္။ ဒါေပမဲ႕ သူတို႕ခုနကေျပာခဲ႕တဲ႕ စကားလံုးေတြကို ေသခ်ာျပန္စဥ္းစား တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ စေတြ႕တာနဲ႕ စကားလံုးႀကမ္းႀကမ္းေတြသံုးရင္ ဒီသူငယ္ေလးက  အရမ္းကာေရာ တိုက္ခိုက္တာပဲေလ။ ေနာက္အဓိကအခ်က္က သူတို႕ ဘယ္ေလာက္သိုင္းကြက္ေတြသံူးသံုး အားဘယ္ေလာက္ျပင္းျပင္း တစ္ေယာက္ရဲ႕သိုင္းကြက္ကို တစ္ေယာက္က အလြယ္တကူ ေခ်ဖ်က္သြားနိုင္တာပဲ။ ဒီေလာက္ျပင္းျပင္းထန္ထန္တိုက္ခိုက္ေနရဲ႕သားနဲ႕ တစ္ေယာက္မွာမွ ထိခိုက္မႈမရွိတာ အံ့ႀသစရာမေကာင္းဘူးလား။ ခုနက သူတို႕ အတြင္းအား အကုန္အစင္နဲ႕ တိုက္ခိုက္ေနႀကတာေနာ့ တူမႀကီး…"

          ဤတြင္ေတာ့ ဦးဦးတစ္၏ စကားလံုးမ်ားမွာ တာသြားလွသည္။ တစ္ခ်ိန္လံုး ေသမင္းဧကရာဇသည္သာ လူေကာင္း… ေနမင္းသခင္က လူဆိုး တဏွာရႈးဟူ၍ ပံုေသမွတ္ထားသည့္ စုခ်င္းလ်ွံမွာ ေတြးေတြးဆဆေလးျဖစ္သြားကာ ျပန္လည္သံုးသပ္ေနဟန္ျဖင့္  ျငိမ္သက္သြားေတာ့သည္။
          သို႕ရာတြင္ ဦးဦးတစ္မွာ အေျခအေနကို သေဘာေပါက္သည့္အားျဖင့္အား ဆက္တိုက္ပင္ စကားဆိုလိုက္ျပန္၏။

         "စုစုေရ … ဒါကို ေယာက်ၤားမာယာလို႕ ေခၚတယ္ကြ။ တစ္ေယာက္က ဗီလန္လာလုပ္မယ္ …ေနာက္လူက ဟီးရိုးလာလုပ္တယ္။ဒါေပမဲ႕ ရိုးရွင္းလြန္းပါတယ္  ဒီအကြက္ေတြ ဦးဦးတို႕ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာင္ ေဘာင္မဝင္ေတာ့ဘူး။ ဟားး ဟားး ဟားးး … "

        ဦးဦးတစ္က ျငိမ္သက္ေတြေဝေနသည့္ စုခ်င္းလ်ွံအား ဖိအားထပ္ေပးလိုက္ရင္းမွ ေနမင္းသခင္တို႕ဘက္သို႕ လွည့္ကာ ေလွာင္ေျပာင္လိုဟန္ျဖင့္ အားရပါးရ ရယ္ေမာပစ္လိုက္၏။ ဤတြင္ ညီအကို… ရုပ္ခ်င္းတူသည္ …သိုင္းပညာခ်င္းက အဖြင့္နွင့္အပိတ္ ညီမ်ွသည္ …စသည့္စကားလံုးမ်ားေႀကာင့္ ေတြေဝေနႀကသည့္ လူငယ္သံုးေယာက္လံုးမွာ လက္ရွိပစၥဳပၸန္သို႕ ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာေတာ့သည္။

           သတိဝင္လာသည္နွင့္တျပိဳင္နက္ ေသမင္းဧကရာဇ္က လက္ရွိအေျခအေနမွ ရုန္းထြက္ရန္ (မဟုတ္မွန္ေႀကာင္း ရွင္းျပရန္) ႀကိဳးစားလိုက္၏။ သို႕ေသာ္ သူ၏ႏႈတ္မွ ထြက္မည္ရွိတုန္းပင္ ဦးဦးတစ္ဆီမွ  ေအးစက္စက္စကားသံတို႕နွင့္အတူ








အတူ မိုက္ကန္းကန္းအႀကည့္တို႕ကာ အရင္ဦးစြာ ေရာက္ရွိလာျပန္၏။

       "ဒီမယ္ ငါ့တူတို႕ …
မင္းတို႕က လူငယ္ေတြပဲ။ မွားတတ္တယ္ ဒီတစ္ခါေတာ့ ရွိပါေစေတာ့… အခုခ်က္ခ်င္း ထြက္သြားႀက။ ငါ့ေနာက္မွာ ေက်ာက္စိမ္းသခင္ႀကီးနဲ႕တကြ လက္ေရြးစင္ဂိုဏ္းသားေတြ ပါလာႀကတယ္။ ဘာမွ ေျပာမေနခ်င္ေတာ့ဘူး။အျမန္ဆံုးသာ ထြက္သြားႀကေပေတာ့။ဒါ … ေနာက္ဆံုးအခြင့္အေရးေပးျခင္းပဲ …"

           သူ၏စကားဆံူးသည္နွင္ါ သိုင္းကြက္ခင္းဟန္ျပင္လိုက္ေသာ ဦးဦးတစ္၏အမူအရာေႀကာင့္ ေသမင္းဧကရာဇ္မွာ စိတ္ေလ်ာ့လိုက္ဟန္ျဖင့္ ေလပူတစ္ခ်က္မႈတ္ထုတ္လိုက္ကာ "အခ်ိန္မတန္ေသးလို႕ ေနနွင့္အုန္းေပါ့ …"ဟူသည့္ အေတြးနွင့္ စုခ်င္းလ်ွံအား တစ္ခ်က္ႀကည့္ကာ လ်ွင္ျမန္စြာ ေျပးထြက္သြားေတာ့သည္။

           " ရႊမ္း… "

      ဓါးဆြဲထုတ္လိုက္သည့္အသံပင္ ျဖစ္သည္။ မည္သူနည္းဟူမူ… တစ္ေယာက္တည္း ငူငူႀကီးက်န္ခဲ႕သည့္ ေနမင္းသခင္အား အႀကည့္စိမ္းစိမ္းႀကီးမ်ားျဖင့္စူးစိုက္ႀကည့္ေနသည့္ စုခ်င္းလ်ွံ !!!!
        မွန္၏ … ေသမင္းဧကရာဇ္၏အရိပ္ေပ်ာက္သည့္အထိ ေငးႀကည့္ေနမိသည့္ ေနမင္းသခင္အား ဘယ္ေႀကာင့္ရယ္မသိ သူမအေနျဖင့္ အလိုလိုေနရင္း မုန္းတီးမိသည့္ကိုး။

           ထိုအေနအထားနွင့္ ထိုအမူအရာေႀကာင့္ ေနမင္းသခင္သည္လည္း ဦးေနာက္သို႕အတင္းေပးပို႕လာသည့္ အေတြးမ်ားနွင့္အတူ လည္ေခ်ာင္းဝသို႕ ထစ္ဆို႕လာသည့္ စကားလံုးတို႕အား  တံေတြးတို႕နွင့္အတူ ျပန္လည္မ်ိဳခ်ရင္း ေျခဦးတည့္ရာသို႕ ထြက္ခြာလာရေတာ့သည္။နွလံုးသားမွာေတာ့ စြဲျမဲစြာ ••••••
      ေက်ာက္စိမ္းသခင္မေလး …
စုခ်င္းလ်ွံ …
ရွက္ရဲရဲနွင့္မ်က္နွာလွလွေလး …
ေရရြဲစိုေနသည့္ ကိုယ္လံုးေလးနွင့္ ထင္းေနသည့္ ရင္သားလွလွထက္မွ မွဲ႕သီးနီနီေလး …

       "အို … ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူးကြယ္ …"

#ေနမင္းသခင္နွင့္ေသမင္းဧကရာဇ္ (အပုိင္း ၉)

#ေနမင္းသခင္နွင့္ေသမင္းဧကရာဇ္

    (အပိုင္း၉)
စာ​ေရးသူ သန္​႔ဇင္​ထြြြြြန္​း​


          ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုး သာယာလ်က္ရွိျပီး ေနပူရွိန္ေႏြးေႏြးေလးေႀကာင့္  သူ ေပ်ာ္ရႊင္သြား၏။ ဟုတ္ေပသည္ … ေျခာက္ေသြ႕ေသာ ေျမသားျပင္နွင့္ ျဖန့္က်က္ထားသည့္အလင္းေရာင္ စက္ကြင္း၏အပူရွိန္သည္ သူ၏လြတ္ေျမွာက္ျခင္း သေကၤတပင္ မဟုတ္ပါလား ••••

          သူက ဂူေပါက္ဝကို ပိတ္ဆို႕ထားသည့္ ျခံဳဘုတ္ႀကီးအတြင္းမွ တိုးထြက္လိုက္ျပီး  မိမိေရာက္ေနသည့္ေနရာအား ဆန္းစစ္ေလ့လာႀကည့္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ  မသဲကြဲေပ။ မိမိလာခဲ့ေသာ ေနာက္ေက်ာဘက္ကို ျပန္ႀကည့္လိုက္ေသာအခါတြင္မွေတာ့ ႀကီးမားေမာက္ေစာက္လြန္းသည့္ မိုးထိေတာင္ႀကီးကို ေတြ႕ရ၏။

      "အင္း … ငါေရာက္ေနတာ မိုးထိေတာင္ႀကီးရဲ႕ ေအာက္ေျခ ေခ်ာက္ကမ္းပါးအတြင္းဘက္မွာ ျဖစ္မယ္။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ငါေဘးမသီရန္မခပဲ  ထြက္လာနိုင္တာ ဝမ္းသာစရာပါပဲေလ …"

            စင္စစ္ သူသည္   တစ္ခါတစ္ခါ ထထနာတတ္သည့္ ဝမ္းတြင္းမွေဝဒနာေႀကာင့္  ဂူတြင္းမွာပင္ အသက္အဆံုးမခံနိုင္သျဖင့္ ဂူတြင္းမွ လိႈဏ္ေခါင္းမ်ားအတြင္း  ဝင္မိဝင္ရာဝင္လာရင္းမွ ေတာင္ေျခသို႔ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ေရာက္ရွိလာသည့္ ေနမင္းသခင္ပင္ ျဖစ္ေပသည္။

         ဤတြင္ သ႑ာန္မဲ့ေျမြဟူေသာ
အနွီးသတၲဝါသည္ ေနမင္းသခင္၏ဝမ္းဗိုက္အတြင္းသို႔ ေရာက္ရွိေနေသာ္လည္း ေတာင္လယ္ရွိ ဂူအတြင္းတြင္ ေနမင္းသမင္အမွတ္တမဲ့စားလို နီရဲရဲသစ္သီးနွင့္ ႏြယ္ပင္ဟု ယူဆကာ  စားလည္းစား၍ ကိုက္ေခ်ကာ ဒဏ္ရာကိုပင္ အံုလိုက္ေသးသည့္အပင္မွာ ေရခဲညြန္႕ေခၚ ရွားပါးေဆးဖက္ဝင္အပင္ျဖစ္ေသာေႀကာင့္ သ႑ာန္မဲ့ေျမြသည္လည္း အစာအတြက္အဆင္ေျပသြားကာ ေနမင္းသခင္တစ္ေယာက္ ေသကံမေရာက္ သက္မေပ်ာက္ပဲ ျဖစ္သြားျခင္း ျဖစ္၏။သို႔မဟုတ္ပါက အေကာင္းအဆိုးဒြန္တြဲကာ ရွားပါးသေလာက္ ျပင္းထန္လြန္းေသာ အစြမ္းအာနိသင္ရွိသည့္ သ႑ာန္မဲ့ေျမြ၏ ေသာင္းက်န္းမႈေႀကာင့္ ေနမင္းသခင္ကား လိႈဏ္ဂူထဲမွာပင္ လူမသိသာမသိ အသက္ေပ်ာက္ရေပလိမ့္မည္။အခုေတာ့ ••••

            "ဝါး … ေရွ႕မွာ  စမ္းေခ်ာင္းေလးပါလား။ ဒီလိုေရမ်ိဳး မခ်ိဳးဖူးေသးတာနဲ႔ အေတာ္ပဲ။ဟားး ဟားး …  "

        ေနမင္းသခင္မွာ မိုးထိေတာင္ေပၚတြင္ တစ္သက္နဲ႕တစ္ကိုယ္  မိုးရြာခ်ိန္တြင္သာ ေရလံုလံုေလာက္ေလာက္ခ်ိဳးဖူးျပီး က်န္အက်န္မ်ားတြင္  လက္ယက္တြင္းပမာ တူးထားသည့္ တြင္းငယ္ေလးအတြင္းသို႔ နွင္းခဲမ်ား ေရခဲမ်ားအား ေနေရာင္၌ အရည္ေပ်ာ္ေစ၍ ၄င္းေရျဖင့္သာ ကိုယ္လက္ေဆးေႀကာျခင္းအမႈကို ျပဳရသည့္ျဖစ္ရာ စမ္းေခ်ာင္းကို ေတြ႕သည့္အခါ ဟန္ပင္မေဆာင္နိုင္ေတာ့ေခ်။ထို႔ေႀကာင့္ အေပၚဝတ္အကၤ်ီေလးအား ခြ်တ္ကာ စမ္းေခ်ာင္းအတြင္းသို႔ ခုန္ခ်ပစ္လိုက္ေလေတာ့သည္။

     "ဝုန္း …
ဟားး ဟားး …
ေရအဝ ခ်ိဳးပစ္ရမယ္ကြ …
ေယ့ ေယ့ ဝါးးးဟားဟားး …"

        ေနမင္းသခင္က ခုန္ခ်ျပီးသည္နွင့္ ေရထဲတြင္ ခုန္ေပါက္ေအာ္ဟစ္၍ ပတ္ဝန္းက်င္အား လံုးလံုးပင္ သတိမျပဳမမူမိပဲရွိေသာ္လည္း  တစ္ကိုယ္တည္းရွိသည္အမွတ္နွင့္ ေရစိမ္ခ်ိဳးေနသည့္ စုခ်င္းလ်ွံမွာေတာ့ ဝုန္းဆိုသည့္အသံနွင့္အတူ ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္၏ အသံေႀကာင့္ လန့္ျဖန့္ကာ အတန္ႀကာသည့္အထိ ေငးေႀကာင္သြားျပီးမွ ေဒါသတႀကီးျဖင့္ စြပ္စြဲေျပာဆိုလိုက္၏။

         "ရွင္ …ရွင္ …
ရွင္လူယုတ္မာ။ တဏွာရႈးေကာင္ … ေအာက္တန္းက်လွခ်ည္းလား  ဟင္…"

          ထိုတြင္ တစ္ေယာက္ထဲ ေပ်ာ္ျမဴးေနသည့္ေနမင္းသခင္မွွာ မိမိနားေဘးမွ ခက္ထန္မာေက်ာစြာထြက္ေပၚသည့္ စကားသံေႀကာင့္ လန့္၍ပင္ သြားကာ  ေဘးဘီကို လ်ွင္ျမန္စြာႀကည့္လိုက္ရာ  ဆံႏြယ္တစ္ေထြႀကီးအား ေက်ာက္စိမ္းေရာင္ဆံထိုးတစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ ထိုးစိုက္ထားျပီး ေဒါသေရာင္ျဖင့္ ရဲရဲေတာက္ေနသည့္ က်ားသစ္မေလးအလား မာန္ဖီးေနသာမ်က္နွာေလးနွင့္အတူ မိမိရင္ဘတ္အား ဒိုင္းခနဲထိမွန္သြားသည့္နွယ္ ေအာင့္တက္သြားေစသည့္ နဂါးမာန္မ်က္ေစာင္း … ဝင္းဝါစိုစြတ္ေနသည့္ အသားအေရနွင့္ အနည္းငယ္ရွည္သေယာင္ရွိသည့္ လည္ပင္းျဖဴလြလြေလး …ထို႔အျပင္  လက္နွစ္ဖက္ျဖင့္ မိမိကိုယ္ကို ပိုင္းဖက္ယွက္သန္းထားသည့္ႀကားမွ ထင္းေနသည့္ အနီရင့္ရင့္မွဲ႕ရွင္သီးေလးနွင့္  ခပ္မို႕မို႕အသားစိုင္ အပိုင္းအစမ်ား … အထူးသျဖင့္ သူမမ်က္နွာတြင္ အမုန္းေတြ  ျပည့္နွက္ေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသျဖင့္ ••••
   
        "ဟင္ …
ဒါ  ဒါ ဘိုးဘိုးေျပာျပဖူးတဲ့ ဒ႑ာရီထဲက လူတစ္ပိုင္းငါးတစ္ပိူင္းဆိုတဲ့ သတၲဝါဆိုတာမ်ားလား မသိဘူး။
ဘိုးဘိုးေျပာတာေတာ့ ဒီလိုေကာင္ေတြက လူကိုေတြ႕ရင္ မုန္းလြန္းလို႔  ကိုက္သတ္တာဆိုလား … "ေနမင္းသခင္မွာ   ထိုကဲ့သို႕ ယုတၲိမဲ႔စြာေတြးလိုက္မိျပီး   ထိတ္လန့္တုန္လႈပ္သြားကာ စုခ်င္းလ်ွံအား ထပ္မံ၍  အစုန္အဆန္ႀကည့္ရႈစစ္ေဆးလိုက္၏။

           ဤတြင္ စုခ်င္းလ်ွံမွာ မိမိအား မ်က္လံုးအျပဴးသားျဖင့္ အငမ္းမရႀကည့္ေနသည့္ လူရမ္းကားအား  အစိမ္းလိုက္ဝါးစားခ်င္ပင္ ေပါက္လာကာ  စိတ္ထဲေပၚလာသည့္အတိုင္း ျခိမ္းေျခာက္ေအာ္ဟစ္လိုက္၏။ "ရွင္ … ရွင္ ေျပာေလဆိုးေလးပါလား။
အခုခ်က္ခ်င္း ထြက္သြားစမ္း … ေက်ာက္စိမ္းနန္းေတာ္သခင္မကို ဘာေအာက္ေမ့ေနလဲ … ရွင့္ကို နႈတ္နႈတ္ ႏႈတ္ႏႈတ္စင္းျပီး ခ်က္စားပစ္လိုက္မယ္ ေသနာက် တဏွာရႈးေကာင္…"

       "ငါ …ငါ …ငါ …
မ …မ …မဟုတ္… က်ဳပ္ …က်ဳပ္ကြ်န္ေတာ္ မ… မသိ …

လိုက္ …လို႔ပါဗ်ာ …"

          ဤကဲ့သို႕ ေနမင္းသခင္၏နႈတ္မွ   အဆင္မေခ်ာစြာ တုန့္ျပန္လိုက္ကာ မီးဝင္းဝင္းေတာက္ေနသည့္ သူမ၏မ်က္လံုးအစံုအား ရင္မဆိုင္နိုင္ေတာ့သျဖင့္ ကမ္းေပၚသို႔ျပန္တက္လာလိုက္ျပီး သူ၏အေပၚဝတ္အကၤ်ီေလးအား ေကာက္ယူလိုက္၏။ သို့ရာတြင္ ထြက္ခြာသြားရန္ သင့္ မသင့္ ခ်ီတုန့္ခ်ီတုန့္ျဖစ္ကာ  စုခ်င္းလ်ွံအား ေက်ာေပးလ်က္အေနအထားျဖင့္ပင္ ရပ္တန့္ေနလိုက္မိသည္။စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ "သူမသည္ လူသားစစ္စစ္ပါလား…" ဟူေသာ အေတြးတို႔ျဖင့္  အေႀကာင္းမဲ့ ေမာဟိုက္တုန္ရီကာ ေနေလေတာ့သည္။

            <> <> <> <> <>

       ေက်ာက္စိမ္းနန္းေတာ္ …
ေက်ာက္စိမ္းနန္းေတာ္သည္  သိုင္းေလာက၌  အျဖဴတစ္ဝက္ အနက္တစ္ပိုင္းျဖင့္  နန္းေတာ္…ဟု ဆိုေသာ္ျငား သိုင္းဂိုဏ္းလည္းမဟုတ္ … ရဲတိုက္လည္းမမည္ …စံအိမ္လည္း မက်နွင့္  ခြက်က်အေနအထားျဖင့္ ပေဟဠိဆန္စြာ ထင္ရွားေက်ာ္ႀကားေလသည္။        သို႕ေသာ္  ေက်ာက္စိမ္းနန္းေတာ္၏ တည္ေနရာအား သိရွိသူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မ်ွ မရွိေပ။
ဤသို႔ဆိုလ်ွင္ အဘယ့္ေႀကာင့္ ေက်ာက္စိမ္းနန္းေတာ္သည္ သိုင္းေလာက၌ ထင္ရွားေက်ာ္ႀကား၍ ေနပါသနည္း။ ရွင္းပါအံ့••••

          သိုင္းေလာက၏ ေခါင္းကိုင္ဖခင္ျဖစ္သည့္ ေရွာင္လင္ေက်ာင္းေတာ္အတြင္း၌ ေအးခ်မ္းစြာ တရားအားထုတ္လိုသည့္ အျဖဴေရာင္သိုင္းပညာရွင္ႀကီးမ်ားနွင့္ အထိမ္းသိမ္းခံ သို႕မဟုတ္ အသိတရားရကာ လက္နက္ခ်အလင္းဝင္လိုေသာ အနက္ေရာင္ သိုင္းပညာရွင္ႀကီးမ်ားရွိသကဲ့သို႕ပင္  ေက်ာင္းစိမ္းနန္းေတာ္အတြင္း၌လည္း ေတာခိုဇာတ္ျမွပ္လိုသည့္ အျဖဴေရာင္ /အနက္ေရာင္ သိူင္းသမားႀကီးမ်ား ရွိျခင္း ••••
    သိုင္းေလာကအေရးေတာ္ပံုမ်ား၌
ေက်ာက္စိမ္းနန္းေတာ္မွ ေကာင္းသည္ကိုေရာ မေကာင္းသည္ကိုပါ ဝင္ေရာက္စြတ္ဖက္တတ္ျခင္း •••••
          ထို႕ေနာင္ ေက်ာက္စိမ္းနန္းေတာ္မွ သိုင္းသမားတို႕သည္ သိုင္းေလာကဂိုဏ္းေပါင္းစံုမွွ  ပညာရပ္မ်ားအား အသံုးျပဳနိုင္သည့္အျပင္ ေက်ာက္စိမ္းနန္းေတာ္၏ မူပိုင္သိုင္းပညာမ်ားျဖစ္ေသာ ေက်ာက္စိမ္းလက္ဝါးသိုင္း ၆၄ကြက္ … ေက်ာက္စိမ္းဓါးဝကၤပါသိုင္း … ေက်ာက္စိမ္းေရာင္ျခည္သံစဥ္လိႈင္းသိုင္း…  ေက်ာက္စိမ္းမိုးေျမအတြင္းအားပညာရပ္တို့သည္ အထူးပင္ ထက္ျမက္၍  ေကာင္းမြန္လွေပသည္။ထို႕ေႀကာင့္လည္း ၄င္းတို့နွင့္ ထိပ္တိုက္ဆံုသည့္ မည္သူမဆို အရႈံးနွင့္သာ ရင္ဆိုင္ႀကရျခင္းသည္လည္း ေက်ာက္စိမ္းနန္းေတာ္၏ ထင္ရွားေသာ အခ်က္တစ္ခုျဖစ္၏။                           သို႕ရာတြင္
ေက်ာက္စိမ္းနန္းေတာ္မွွ သိုင္းသမားတို႕သည္ မည္သည့္အခါကမွ ေပၚေပၚထင္ထင္လႈပ္ရွားေနထိုင္ေလ့ မရွိပဲ  အဆံုးသတ္တြင္မွ သေကၤတတစ္မ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ထုတ္ေဖာ္ျပသခဲ့ေလ့ရွိကာ   ေက်ာက္စိမ္းနန္းေတာ္မွွဟူ၍ သိရွိရေသာအခါ ၄င္းသိုင္းသမားတို႕ ႀကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ကြယ္၍ သြားႀကျပီးျဖစ္သည္။
         အခ်ဳပ္အားျဖင့္ဆိုရေသာ္  ေက်ာက္စိမ္းနန္းေတာ္မွ သိုင္းသမားတို႕သည္ ေျမျပန့္ သိုင္းေလာကႀကီးအတြင္း၌ အသြင္အမ်ိဴးျဖင့္ တည္ရွိေနထိုင္ႀကသလို  အခ်ိန္မေရြးလည္း ေျပာင္းေရြ႕၍ လႈပ္ရွားေနထိုင္တတ္ႀကကာ ေျမျပန္႕ထိပ္သီးသူဖုန္းစားဂိုဏ္းႀကီးပမာ သတင္းအဆက္အသြယ္နွင့္ စုဖြဲ႕မႈ အင္အားေကာင္းလွေပသည္။သို႕ေသာ္ ၄င္းတို႕သည္ အဘယ့္ေႀကာင့္ ဤ၍ ဤမ်ွ ပုန္းကြယ္လ်ွိဳ႕ဝွက္စြာ တည္ရွိေနႀကပါသနည္းဟူ၍ အေမးရွိလာလ်ွင္မူ ေက်ာက္စိမ္းနန္းေတာ္ရွင္ကိုယ္တိုင္ကပင္ အေျဖေပးနိုင္လိမ့္မည္မဟုတ္ပါေခ် ••••။

         ယေန႕ ေက်ာက္စိမ္းနန္းေတာ္၏အတြင္း
ခန္းမေဆာင္တစ္ေနရာ၌  အသက္ ၉၀ခန့္မ်ွွရွိျပီးျဖစ္ေသာ  အဘိုးအိုတစ္ေယာက္ လမ္းေလ်ွွာက္ေန၏။ သူ၏ဟန္ပန္ကမူ ေအးေဆးတည္ျငိမ္လွကာ မ်က္လံူးစူးရွျခင္း … နားထင္နွစ္ဖက္ ခ်ိဳင့္ခြက္ျခင္းကင္းသျဖင့္ သိုင္းပညာ မတတ္ဟု ထင္စရာရွိေသာ္လည္း  သူ၏အထံမွ ဓားတစ္ေခ်ာင္း၏အေငြ႕အသက္နွင့္အတူ အမ်ိဳးအမည္ေဖာ္ျပရန္ခက္ခဲေသာ စြမ္းအင္တစ္မ်ိဳးျဖန့္က်က္၍ ထြက္ေပၚေနေလသည္။ ထိုအခိုက္ ယင္းခန္းမအတြင္းသို႕  အသက္နွစ္ဆယ္ခန့္ရွိ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ဝင္ေရာက္လာကာ  အဘိုးအိုအား ဦးညႊတ္အရိုအေသေပးလိုက္ကာ စကားဆိုလိုက္ေလသည္။

          "က်န္းနန္က အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္ဆီ္က အစီရင္ခံစာ ေရာက္လာပါတယ္ သခင္ႀကီး …"

        ထိုအခါ သခင္ႀကီးဆိုသည့္အဘိုးအိုက လမ္းေလ်ွာက္ေနရာမွ ရပ္တန့္လိုက္ကာ ခပ္ေအးေအးအမူအရာျဖင့္ ျပံဳး၍ တုန့္ျပန္စကားဆိုလိုက္၏။

       "ေအးေအး …
သူက ဘာတဲ့လဲကြ …"

       ထိုအခါက လူငယ္ေလးက သူ႕လက္ထဲမွ စာရြက္ေခါက္ေလးအား ျဖန္႕ကာ  ေရရႊတ္အစီရင္ခံလိုက္ေလသည္။

         "ေရႊနဂါးအာမခံဌာန တိုက္ခိုက္ခံရ …
     နဂါးဓား … က်ားလက္ဝါး … ေရႊျခေသၤ႕သို္င္းသမားႀကီး သံုးဦးနွင့္အတူ  အာမခံအဖြဲ႕သား ၅၀လံုး ေသဆံုး …
         လ်ွပ္စစ္ဓား မာေလာက္ဟူတစ္ေယာက္သာ လြတ္ေျမွာက္ …
      ေသမင္းတမာန္ဂိုဏ္း
ျပန္လည္ထြက္ေပၚ…
        ေသမင္းဧကရာဇ္သိုင္းက်မ္း၏သတင္းနွင့္ ေသမင္းဧကရာဇ္နာမည္ရွိ  အသက္၂၀ခန့္လူငယ္တစ္ေယာက္ နာမည္ထြက္လာ …
         ဂိုဏ္းေပါင္းစံု အစည္းအေဝးအား က်န္းနန္၌ျပဳလုပ္ရန္ ျပင္ဆင္ေန …"

#ေနမင္းသခင္နွင့္ေသမင္းဧကရာဇ္ (အပုိင္း ၈)

#ေနမင္းသခင္နွင့္ေသမင္းဧကရာဇ္ (အပုိင္း ၈)
စာ​ေရးသူ သန္​႔ဇင္​ထြန္​း


           ေနမင္းႀကီးကား သူ၏တာဝန္ကို ေက်ပြန္စြာ ထမ္းေဆာင္လ်က္ အေနာက္ဂယာသို႔ ယြန္းခဲ့ျပီျဖစ္သည္။သို့ေသာ္ တာဝန္မွ အနားယူလိုဟန္ မရွိသည့္ေနမင္းႀကီးမွာ အသြင္အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ အံ့ႀသဖြယ္ရွိေနသည့္ တိမ္တိုက္မ်ားအႀကားတြင္ ပုဇြန္ဆီေရာင္ ယွက္သမ္းေစလ်က္ လက္က်န္ခြန္အားကို ဖ်စ္ညစ္ကာ ေလာကကို အလွဆင္ေနျပန္၏။ သူကား သတၲေလာကကို ခ်စ္ျမတ္နိုးေလစြ …
     သို႔တည္းမဟုတ္  ေလာကအေပၚ ေက်းဇူးႀကီးေပစြတကား •••။

          သို့ရာတြင္ မိုးထိေတာင္ေပၚမွ  လွပရႈေမာဖြယ္ေကာင္းလွသည့္ အနွီျမင္ကြင္းအား  အေရးမစိုက္နိုင္ပဲ  ဝင္အံ့ဆဲဆဲ ေနမင္းႀကီးအား  ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာဆိုးသည့္အလား စိုးရိမ္ႀကီးစြာ
လွည့္ႀကည့္လွည့္ႀကည့္ျဖင့္  အလုပ္ရႈပ္ေနသည့္လူသားနွစ္ဦးကား ရွိေလသည္။ ဤတြင္လူသားနွစ္ဦးဟု ဆိုေသာ္လည္း တစ္ဦးကား လူသားစင္စစ္ မဟုတ္ပဲ ရေသ့ႀကီးတစ္ပါး  ျဖစ္ေခ်ရာ အဘယ့္အေႀကာင္းေႀကာင့္နည္းဟူေသာ ပုစၦာမွာ အေျဖမသိက ပေဟဠိသဖြယ္သာ ျဖစ္ေပလိမ့္သည္။                      ထိုစဥ္မွာပင္
ယင္းနွစ္ဦးသားလံုး၏ႏႈတ္မွ   ပေဟဠိ အေျဖညိွလိုက္နွယ္ စဥ္ဆက္မျပတ္ ထြက္ေပၚ၍ လာ၏။
          မွန္ေပသည္ …
ဤသူတို႔မွာ ေနမင္းေပ်ာက္ေနသျဖင့္ လိုက္လံရွာေဖြေနသည့္ ဓားသခင္ႀကီးနွင့္ နတၳိရေသ့ႀကီးပင္ ျဖစ္၏။

      "လူကေလးေရ …
ေနမင္းသခင္  ဘယ္ေရာက္ေနလဲေဟ့ …"

        "ေနမင္းသခင္ေရ .…
မင္းဘဘႀကီးတို႕ ေခၚေနတယ္ေလ။
ႀကားရင္ ျပန္ထူးပါကြယ္ …"

          နတၳိရေသ့ႀကီးနွင့္ ဓါးသခင္ႀကီးတို႔မွာလူခ်င္းခြဲ၍ ေအာ္ဟစ္ရွာေဖြႀကေသာ္လည္း ေနမင္းသခင္၏  အသံကိုမ်ွ မႀကားရပဲ အရိပ္အေျခလည္း မေတြ႕ရကား  စိုးရိမ္စိတ္တို႕ တိုးပြား၍ လာေလေတာ့သည္။
      စိုးရိမ္စိတ္ျမွင့္တက္လာသည္နွင့္
အမ်ွ  သူတို႔၏ေခၚသံက ပို၍က်ယ္ေလာင္လာကာ  လႈပ္ရွားမႈကတို႔လည္း  ျမန္ဆန္လာႀက၏။ ဤသို႔ျဖင့္  မိုးထိေတာင္တစ္ပတ္,ပတ္မိခ်ိန္ဝယ္
ေနလည္း စုန္းစုန္းခ်ဳပ္သြားျပီျဖစ္ကာ မ်က္နွာခ်င္းအေနအထားျဖင့္ ေရာက္လာေသာ ရေသ့ႀကီးအားႀကည့္ကာ ဓားသခင္ႀကီးက စိတ္ပူပန္စြာ စကားဆိုလိုက္၏။

       "က်ဳပ္ေတာ့ ေတာင္ေအာက္ဆင္းရွာလိုက္အုန္းမယ္ ရေသ့ႀကီးရာ။ ဒီေကာင္ ဘာစိတ္ကူးေပါက္ျပီး ဆင္းသြားတာလားပဲ။ ေအာက္မွာ မေတြ႕ရင္ေတာ့  ဟန္က်ဴးျမိဳ႕ထဲထိ လိုက္ရမွာပဲ။ ရေသ့ႀကီး ဒီကပဲ ေစာင့္ေနလိုက္ပါဗ်ာ …" (ဟန္က်ဴးျမိဳ့၏ ေျမာက္ဘက္စပ္၌ မိုးထိေတာင္ႀကီးတည္ရွိေႀကာင့္ စာစဥ္၏အစ၌ ေဖာ္ျပခဲ့သည္…ဤကားစကားခ်ပ္)

         "အင္းပါဗ်ာ …
က်ဳပ္ေတာင္ေပၚကို ေသခ်ာထပ္ရွာရင္း ေစာင့္ေနပါ့မယ္။ ဒီေနရာမွွာ လူစိမ္းသူစိမ္းကလည္း မရွိဆိုေတာ့ သိပ္ေတာ့ ပူပန္စရာမရွိပါဘူးေလ။ စိတ္ပူမေနနဲ့ ဓားသခင္ႀကီးရာ…  ေနမင္းသခင္ တစ္ေနရာရာေတာ့  အေကာင္းအတိုင္းရွိေနမွာပါ …"

           ရေသ့ႀကီး၏ အားေပးစကားေႀကာင့္ ဓါးသခင္ႀကီးက ယဲ့ယဲ့မ်ွသာ ျပံဳးလိုက္နိုင္ျပီး ဆို႔နင့္စြာ  စကားဆိုရင္း ေတာင္ေအာက္သို႔ ေျပးဆင္းသြားေလေတာ့သည္။

         "အဲ့လို ျဖစ္ပါေစလို႔ပဲ က်ဳပ္ဆုေတာင္းေနတာပါဗ်ာ။ဒါေပမဲ့ လူေလးတစ္သက္လံုး ေတာင္ေအာက္ကို တစ္ခါမွ ဆင္းခဲ့ဖူးတာမဟုတ္လို႔ က်ဳပ္ေတာ့  မသၤကာဘူးဗ်ာ။ ေတာင္ေအာက္ကိုမ်ား ……။ ထားပါဗ်ာ … က်ဳပ္သြားျပီ …"
     
          ဓါးသခင္ႀကီး၏  တစ္စြန္းတစေသာ စကားေႀကာင့္ ရေသ့ႀကီးမွာ ေတြေဝသြားရကာ သတိျပဳမိလိုက္ခ်ိန္၌ ဓါးသခင္ႀကီးအား မေတြ႕ရေတာ့ေခ်။ ထို႕ေနာက္ နတၳိရေသ့ႀကီးလည္း တဲအိမ္ေလးဆီသို႕သြားကာ မီးအိမ္ကိုယူ၍ မိမိနွင့္ေနမင္းသခင္ေနာက္ဆံုးေတြ႕ခဲ့သည္ေနရာသို႕ျပန္လာကာ  ခဏမ်ွရပ္တန့္စဥ္းစားလိုက္ျပီးေနာက္ ေနမင္းသခင္ထြက္သြားရာဖက္ဆီသို႔ စိတ္အမွန္းျဖင့္  ေျခရာခံ၍ နွံ့နွံ့စပ္စပ္ရွာေဖြေလေတာ့သည္။

                    ဓားသခင္အဖိုးအိုနွင့္ ရေသ့ႀကီးတို႔ ေယာက္ယွက္ခတ္စြာ အလုပ္ရႈပ္ေနခ်ိန္၌  ေနမင္းသခင္သည္လည္း အသဲခိုက္တမ်ွ နာက်င္မႈနွင့္အတူ ေရာဂါမဟုတ္သည့္ ေဝဒနာဆိုးႀကီးအား ရင္ဆိုင္၍ေနရေလသည္။
            သူ၏ဝမ္းဗိုက္အတြင္းမွ အူကလီစာမ်ားအား တစစီ ဆြဲယူစားေသာက္ျခင္းခံရသည့္နွယ္ နာက်င္လွသည့္ဒဏ္ေႀကာင့္ ဗိုက္ကို လက္ဝါးနွစ္ဖက္ျဖင့္ ဖြဖြအုပ္ကာ မလႈပ္သာမလြန့္သာ
အေျခအေနမ်ိဳးေႀကာင့္ ေသခ်င္ေစာ္ပင္ နံလ်က္ရွိကာ  ရွားပါးလြန္းသေလာက္ ျပင္းထန္သည့္အဆိပ္ရွိသည့္
သ႑ာန္ေျမြသည္လည္း ေနမင္းသခင္၏ ဝမ္းဗိုက္တြင္းသို့ ေရာက္ရွိ၍ေနျပီး ပံုမွန္မဟုတ္သည့္အေနအထားေႀကာင့္ ေဒါပြေနဟန္ရွိေလေတာ့သည္။
     
        ဤသို႕ဆိုလ်ွင္ ေနမင္းသခင္၏ကံႀကမၼာမွာ အိုဇာတာ မေကာင္းဟူ၍ပင္ ဆိုမရနိုင္ေတာ့ေပ။အဘယ့္ေႀကာင့္ဟူမူ သူသည္ အသက္ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ျဖင့္ ေသာႀကာျဂိဳလ္အစီးခံ၍ ေနရသည္မဟုတ္ပါလား။
         
               <> <> <> <> <>
     
           နယ္စပ္ျမိဳ႕ျဖစ္ေသာ ဟန္က်ဴးသည္ လူေပါင္းစံုက်က္စားရာ နယ္ေျမျဖစ္သည္နွင့္အညီ ေငြရေပါက္ ရလမ္းေပါမ်ားကား စီးပြားေရးအခ်က္အခ်ာႀကသည္ျဖစ္၍ မိုးခ်ဳပ္သည္နွင့္တစ္ျပိဳက္နက္ ေရာင္စံုမီးအိမ္အမ်ားအျပားျဖင့္ ျမိဳ႕ကို အျပိဳင္အဆိုင္ တန္ဆာဆင္ထားႀကရာ ည၏အေမွာင္ျဖင့္
လိုက္ဖက္ တင့္တယ္လ်ွက္ရွိျပီး  ဟိုမွဒီမွ ထြက္ေပၚေနသည့္ဂီတသံမ်ား …
ခမ္းနားႀကီးက်ယ္စြာ
တည္ေဆာက္ ျပင္ဆင္ထားသည့္ စားေတာ္ဆက္မ်ား … အေလာင္းအစားေဂဟာမ်ား …
ေပ်ာ္ေတာ္ဆက္ေဂဟာမ်ားျဖင့္  လႈပ္ရွွားသက္ဝင္၍ ေနေပသည္။
          ထိုစဥ္မွာပင္ တစ္ျမိဳ႕လံုးအား
ပြတ္ေလာရိုက္သြားေစမည့္ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခု ဆူညံစြာထြက္ေပၚလာ၏။

         " ဟီးးး ဟီးးးဟီးး
ရႊမ္း …ရႊမ္း …
ခြပ္ ခြပ္ ခြပ္ …
ဒုန္း … ဒုန္း …"

           ျမင္းလွည္းတစ္စု ဟန္းက်ဴးျမိဳ႕ဝင္ လမ္းမႀကီးအတိုင္း ဝင္ေရာက္လာျခင္းျဖစ္ျပီး
အႏွီးျမင္းလွည္းသမားမ်ားမွွာ မည္သူ့့ကိုမွ အေရးမစိုက္ဟန္ရွိျပီး ႀကာပြတ္သံ တစ္ရႊမ္းရႊမ္း ေပးလ်က္ရွိကာ ျမင္းကို  ဒုန္းစုိင္းေျပးလႊားေစလ်က္ ရွိေလသည္။

             ေရႊနဂါး စားေတာ္ဆက္ …
အနီေရာင္တြင္ ေရႊအနားကြပ္ထားသည့္ နဂါးရုပ္ထုႀကီးနွစ္အား  ေရွ႕တည့္တည့္တြင္ ယွဥ္ခ်ထားျပီး နွစ္ထပ္မ်ွရွိသည့္ အေဆာက္အဦးအတြင္းဝယ္ ေန႔ခင္းအလား လင္းထိန္လ်က္ရွိသည့္ယင္းစားေတာ္ဆက္ေရွ့သို႔အေရာက္တြင္ ေရွ႕ဆံုးမွွ ျမင္းလွည္းမွ အသံတစ္ခုက်ယ္ေလာင္စြာ ထြက္ေပၚလာ၏။

         "ရပ္စမ္း …
ဟီးးးးးးဟီးး
ဝုန္း ဝုန္း …"

          ေရွ႕ဆိုသည့္အသံနွင့္အတူ  မေရွးမေနွာင္းမွွာပင္ ဒုန္းစိုင္းနွင္ခံလာရသည့္ျမင္းမ်ားမွာ ဇာတ္ႀကိဳးကို အတင္းေစာင့္ဆြဲခံလိုက္ရသျဖင့္ ပဒပ္ရပ္လိုက္ႀကျပီး က်ယ္ေလာင္စြာ ျမည္ဟီးလိုက္ႀကရာ  ျမင္းလွည္းအိမ္တခ်ိဳ႕မွာ လမ္းေျမျပင္ျဖင့္ ထိခိုက္မိသြားဟန္ရွိကာ လွည္းအိမ္ေနာက္ေျချဖင့္ ရိုက္ခိုက္မိသံမ်ား ဝုန္းခနဲထြက္ေပၚ၍ သြားေပသည္။

          ထို့ေနာက္ ေရွ႕ဆံုးမွ ျမင္းလွည္းေပၚမွ   လူငယ္ေလးတစ္ဦးနွင့္အသက္၅၀ဝန္းက်င္ခန့္ရွိေသာ လူႀကီးတစ္ဦး ဆင္းသက္လာႀက၏။ ဤတြင္ လူငယ္ေလးက ဆိုင္ေရွ႕ရွိ နဂါးရုပ္ထုမ်ားကို ႀကည့္ကာ "ထပ္ေတြ႕ရျပန္ျပီ ဒီနဂါးေတာ့ …"ဟု ေရရြတ္လိုက္ျပီး ဖေနာင့္နွင့္ေျပးေပါက္ရန္ပင္ ႀကံရြယ္မိလိုက္ေလသည္။
       သို႕ေသာ္  အေမာတေကာေျပးလာ၍  ႀကိဳဆိုေသာ ဆိုင္လုလင္နွင့္ အတြင္းဘက္မွ စူးစမ္းေနဟန္ရွိသည့္ မ်က္လံုးမ်ားေႀကာင့္ ဖေနာင့္ျဖင့္ေတာ့ မေပါက္ျဖစ္လိုက္ေပ။

           "ႀကြပါ ႀကြပါ …
သခင္ေလးနဲ႕ သခင္ႀကီး။ ဟန္က်ဴးျမိဳ႕ရဲ႕အေကာင္းဆံုး ေရႊနဂါးစားေတာ္ဆက္ကေန ႀကိဳဆိုပါတယ္ခင္ဗ် …"

          ထိုစဥ္မွာပင္ လမ္းငယ္ေလးအတြင္းမွ အဘိုးတစ္ဦးေရာက္ရွိလာကာ  ဆိုင္ေရွ႕ရွိလူနွစ္ဦးကို ႀကည့္၍ ေဝခြဲမရျဖစ္ေနေလေတာ့သည္။

           "ဟင္ …
ေနမင္းသခင္က ဒီမွာ ဘယ္လိုလုပ္ေရာက္ေနရတာလဲ။ တစ္ေန႕လည္နဲ႕ ညေနပိုင္းေလးပဲ မေတြ႕လိုက္ရတာနဲ႕ ဒီေလာက္ေတာင္ ေျပာင္းလဲသြားရတာလား …?
           ဟာ … မဟုတ္ေသးပါဘူး။
တစ္ခုခုေတာ့ လြဲေနျပီ …"

           အဘိုးအိုက ထိုသို႕ေရရြတ္လိုက္ျပီး ဆိုင္အတြင္းသို႕ လိုက္ဝင္သင့္မဝင္သင့္ ခ်ီတံု႕ခ်ီတံု႕ျဖစ္သြားကာ မိမိ၌ ျခဴးတစ္ျပားမ်ွ မပါသည္ကို သတိရလိုက္ျပီး  ဤေနရာမွသာ အေျခအေနေစာင့္ႀကည့္ေနလိုက္ျပီး  အတန္ႀကာသည့္အထိ ျပန္ထြက္မလာေတာ့မွ တညတာတည္းခိုရန္ ေသခ်ာသြားျပီ ျဖစ္ရာ  နတၳိရေသ့ႀကီးရွိရာ မိုးထိေတာင္သို႕  ျပန္၍ မိမိႀကံဳေတြ႕ရသည္နွင့္ ရေသ့ႀကီး၏ ထင္ျမင္ခ်က္အား ရယူျပီးမွ ျပန္လာရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ေလေတာ့သည္။

       စင္စစ္အားျဖင့္ ယင္းလူငယ္ေလးမွာ ေသမင္းဧကရာဇ္မည္ေသာ လူငယ္ေလးျဖစ္ကာ နားေဘးမွလူႀကီးသည္ကား ေသမင္းတမာန္ဂိုဏ္း၏ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေလသည္။ အသို႕ဆိုလ်ွင္  အဘယ္အေႀကာင္းေႀကာင့္ ေနမင္းသခင္နွင့္ ေသမင္းဧကရာဇ္မွာ နွစ္နွယ္ဆယ္နီးပါး အတူေနလာခဲ့သည့္ ဓါးသခင္ႀကီးလိုလူပင္ အထင္မွားေစနိုင္ပါသနည္း။ သူတို႕၏ ပတ္သက္မႈကား မည္သို႕နည္း။

            <> <> <> <> <>
           
       တိမ္ျပာေသာေန႕ …
ရာသီဥတုသည္ အလြန္ပင္ သာယာလွ၏။တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္တြင္ ေလရုိင္းတိုက္သံမ်ား တဝွီးဝွီးပင္ ထြက္ရွိလ်က္ရွိကာ ေတာသဘာဝ ေတာအလွွ…ဟူ၍ တင္စားေခၚေဝၚရမည့္ အေလ့က် ေပါက္ေရာက္ေနေသာ ေတာပန္းကေလးမ်ားက ေလယူရာ ယိမ္းႏြဲ့ကာ  နတ္ျပည္မွ နတ္သမီးေလးမ်ားကပင္  ဤေတာဤေတာင္သို႕ အေယာင္ေဆာင္၍  ဝင္စားေလသည့္အလား စီခ်က္ညီညီ ကႀကိဳးသီေနမႈသည္ကား  ကဗ်ာဆန္လြန္းလွေပသည္။

        ပန္းလိပ္ျပာ  စုခ်င္းလ်ွံ…
သူမသည္  အသက္၂၀အရြယ္
ရွိသူျဖစ္ျပီး သူမ၏ မ်က္နွာမွာ  လျပည့္ဝန္းအသြင္ရွိကာ   အနည္းငယ္ ျပာလဲ့၍ ဝိုင္းစက္စက္ ညိဳ႕မ်က္ဝန္း… အစိမ္းေရာင္ယွက္သမ္းေနသည့္ မ်က္ခံုးေတာ္ စိမ္းဖန့္ဖန့္ …
နီေထြးအိလ်ေသာ ႏႈတ္ခမ္း …
အနည္းငယ္ ထင္း၍ ေျဖာင့္စင္းေျပျပစ္ေသာ နွာတံ … အက္ကြဲေႀကာင္းေလး ေျပးေနသည့္ ေမးခပ္ဟဟနွင့္  ဝါဝင္းေသာ အသားအေရကို ပိုင္ဆိုင္ထား၏။
       ထို့အျပင္ နတ္ပန္းပုဆရာတို႔  သြန္းထုထားသည့္  ေရႊစင္ယမင္းရုပ္ထုအလား မိန္းမျမတ္၏ အင္ႀကန္လကၡဏာ အရိႈက္,အဟိုက္, အမို႔,အမြန္းတို႕က အခ်ိဳးညီညီ တည္ရွိေနျပန္၏။

         သူမက  သာယာလြန္းလွေသာ ပတ္ဝန္းက်င္ေႀကာင့္ စိတ္ေပါ့ပါးသြားပံုရကာ  ေရွးေဟာင္းဘုန္းေတာ္ဖြဲ႕ တ်ာခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ဆိုညည္းလိုက္ျပီး သူမ၏တန္ဖိုးႀကီး ပိုးဖဲကတၲီပါ ဝတ္စံုအား တစ္လႊာခ်င္း ခြာခ်ပစ္ေနရာ ဤျမင္ကြင္းအား ျမင္ရသူအဖို႕ ဥမၼာဒႏၲီအား ျမင္၍ သိဝိမင္းရႈးသည့္ပမာ ရႈးခါ၍ပင္ သြားနိုင္ေပသည္။

သို႕ေသာ္ ျပစ္မ်ိဳး မွဲ႕မထင္ …ဟူေသာ ဆိုရုိးနွင့္ ဖီလာျဖစ္ေနသည့္ အရာတစ္ခုအားလည္း သူမထံမွ ေတြ႕ရေလသည္။ ၄င္းအရာကား သူမ၏ရင္ညႊန္႕ထက္ဆီမွ  ပန္းေရာင္သမ္း၍ ေရြးေစ့ပမာဏေလာက္ ရွိေသာ မွဲ႕နီေလးတစ္လံုးပင္။


              ထို႕ေနာက္  စုခ်င္းလ်ွံက ပါးလြားလြန္းလွေသာ ေခြ်းခံအဝတ္စေလး မလံုတလံုျဖင့္ ေရွ႕တည့္တည့္ဆီမွ စမ္းေခ်ာင္းေလးအတြင္းသို႕ ညင္သာစြာ ဆင္းသက္လိုက္ျပီး  ေရလယ္သို႕ေရာက္သည္နွင့္ ခႏၶာကိုယ္ အေပၚပိုင္းကို ေရတြင္ျမွပ္ေစလ်က္ ေခြ်းခံအဝတ္စေလးကို ေရညစ္ကာ ဖုန္တစ္စမ်ွပင္ တင္ဝံ့ဟန္မရွိသည့္  သူမ၏ခႏၶာကိုယ္တစ္ေလ်ွာက္ရွိ ကိုယ္အဂါၤအစိတ္အပိုင္းတိို႕အား စိတ္တိုင္းက် ပြတ္သပ္ေဆးေႀကာ၍ ေနေလေတာ့သည္။


         သို႕ရာတြင္ ေရထိသြားသည့္ မွဲ႕နီေလးမွာ  ပို၍ အေရာင္ေတာက္လာသလို္ရွိကာ နတ္သမီးတမ်ွ ေခ်ာေမာလြန္းလွသည့္ ဤမိန္းမပ်ိဳေလးအထံတြင္ တည္ရွွိေနရမႈအတြက္ ဂုဏ္ယူေနဟန္လည္း ရွိေပသည္။

             အနွီမိန္းမပ်ိဳေလးသည္ကား ေလာကကို အလွဆင္နိုင္လြန္းေပစြ•••••။

             

#ေနမင္းသခင္နွင့္ေသမင္းဧကရာဇ္ (အပုိင္း ၇)

#ေနမင္းသခင္နွင့္ေသမင္းဧကရာဇ္

     (အပိုင္း၇)

စာ​ေရးသူ ..သန္္္္္္္္္္္​႔ဇင္​ထြန္​း


        ေလေျပေလညွင္းမ်ား ညွင္းသာစြာတိုက္ခိုက္၍ေနကာ အဘယ္အရပ္က ေဆာင္ယူလာမွန္းမသိသည့္ ပန္းရနံ႔မ်ားေႀကာင့္ ခ်ဳပ္ညရီသည္   စာေပသမားမ်ားနွင့္ ခ်စ္သူနွစ္ဦးတို႕အတြက္မူ လြန္စြာ လွပ၍ ကဗ်ာဆန္လွ၍ ဆြတ္ပ်ံ႕ႀကည္နူးဖြယ္ေကာင္းေပလိမ့္မည္။  ထို႔ေႀကာင့္လည္း   နဂါးဓားဖုန္းနန္က ဤေနရာတြင္ စခန္းခ်နားခိုရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္၏။သို႕ေသာ္ ဤမ်ွသာယာလွေသာေနရာသည္ မႀကာမွီအခ်ိန္အတြင္း၌ ေသြးမုန္တိုင္းအျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားမည္ကိုကား နဂါးဓားဖုန္းနန္တစ္ေယာက္ ႀကိဳသိခဲ့ပါမူ ……။

              ေရႊနဂါးအာမခံဌာနမွ အဖြဲ႔သားမ်ား တလႈပ္လႈပ္တရြရြျဖင့္ တစ္ညတာနားခိုရန္နွင့္ ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ႀကရန္အတြက္ ကိုယ့္တာဝန္ကိုယ္ တက္ႀကြစြာ ထမ္းေဆာင္ေနႀက၏။          
           ျမင္းလွည္းတန္းမွာ  ဆယ္စီးမ်ွရွိသျဖင့္ ရွည္သည္ဟု မဆိုသာေသာ္လည္း  အတန္အသင့္ေတာ့ ကြာေဝးေလသည္။ထို့ေႀကာင့္        အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ တာဝန္ယူလာသူ နဂါးဓားဖုန္းနန္နွင့္ လ်ွပ္စစ္ဓားမာေလာက္ဟူတို႔က အာမခံဌာမွပစၥည္းမ်ားတင္ေဆာင္လာသည့္ျမင္းလွည္းမ်ားအား ျမင္းတစ္စီး,စီ စီးနင္းကာ  လွည့္လည္ႀကည့္ရႈရင္း  ေရွ႕ဆက္ရမည့္ ခရီးအကြာအေဝးနွင့္ ျမင္းလွည္းအိမ္မ်ား၏ အေျခအေနအား တြက္ဆေနေလသည္။

         "ေလာက္ဟူ …
ဒီလွည္းဘီးက   ေတာ္ေတာ္ခြင္ေနတာပဲ။ လမ္းႀကမ္းရင္ ဝန္ကို မနိုင္ေလာက္ေတာ့ဘူး ထင္တယ္ကြ။ မင္း ႀကည့္ႀကည့္စမ္း…"

         ဖုန္းနန္၏စကားေႀကာင့္ လ်ွပ္စစ္ဓား မာေလာက္ဟူက ျမင္းေပၚမွ ဆင္းကာ အနီးကပ္ႀကည့္ရႈလိုက္၏။
         မွန္ေပသည္ …
ျမင္းလွည္းဘီးမွာ  ဟိုဘက္ကဘီးနွင့္ယွဥ္လ်ွင္ အေတာ္ပင္ ေခြ၍ေနကာ  တစ္ဖက္သို႔ သိသာစြာ ေစာင္းေနေလသည္။

         "ေအးဟ …
ဒီလွည္းေပၚကေကာင္ေတြ ဒါေတာင္ သတိမထားမိလို႔လား … ဒါမွမဟုတ္
သိသိႀကီးနဲ႔မ်ား ငါတို႕ကို  လာမေျပာတာလားပဲ …"

          "ဟုတ္တယ္ကြာ …
အေရးအေႀကာင္းဆို ဒီေကာင္ေတြေႀကာင့္ ဒုကၡေရာက္မွာ ေနနွင့္အုန္း ဒီေကာင္။ ညစာစားျပီးမွ ျပင္ခိုင္းလိုက္မယ္။  လွည္းအမွတ္ ၇ေနာ္ ေလာက္ဟူ။ ညစာစားခ်ိန္က် ငါေမ့ေနရင္ သတိေပးအုန္း …"

         ဖုန္းနန္နွင့္ ေလာက္ဟူတို႕မွာ  သက္တူရြယ္တူမ်ားျဖစ္ႀကျပီး  ေရႊနဂါးအာမခံဌာနတြင္ ဝင္ေရာက္မလုပ္ကိုင္ခင္ကတည္းက မိတ္ေဆြမ်ား ျဖစ္ႀကသည့္အေလ်ွာက္ အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္ဟူသည့္ စည္းမရွိပဲ ရင္း ရင္းရင္းနွီးနွီးေခၚေျပာ ဆက္ဆံႀကေလသည္။ ထို႔ေနာက္  မာေလာက္ဟူလည္း ျမင္းေပၚျပန္တက္ကာ က်န္ျမင္းလွည္းမ်ားအား ဆက္လက္စစ္ေဆးလိုက္ႀက၏။
      ထိုစဥ္မွာပင္ထူးျခားခ်က္တစ္ခုအား
ဖုန္းနန္ျမင္ေတြ႕လိုက္ရသည္။
သူက   ညာဖက္ရွိ ျခံဳႏြယ္မ်ားကို ႀကည့္လိုက္ရင္းမွ ……

       "ေလာက္ဟူေရ …
မဖတ္ေခၚတဲ့ ေကာင္ေတြေတာ့ ေရာက္လာျပီ။ အဖြဲ႕သားေတြကို တပ္လွန္႔လိုက္ေတာ့ …"

         "ဟား …ဟားးး
အခုမွ တပ္လွန့္ေနလည္း ေနာက္က်သြားပါျပီ ဖုန္းနန္ရာ။ မင္းတို႔ သယ္လာတာ ေရႊေျခေသၤ့ရုပ္ ၅၀ … က်န္းစီးျပည္ကထြက္တဲ့ ရွားရွားပါးပါးပိုးထည္ ၂လွည္း …
ေရႊခ်ည္းသက္သက္က ပိ ႆာ၅၀ …
သက္ရွည္ဂ်င္ဆင္းလို႔ ေခၚတဲ့ေဆးျမစ္က ၇ပိ ႆာေက်ာ္ …
ကြမ္ရင္မယ္ေတာ္ ေႀကးရုပ္ထုက ၂လွည္း … ပို႕ရမွာက ေနျပည္ေတာ္က သူေ႒းႀကီးခ်န္းရႊင္။ ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒီကို သြားပို႕စရာမလိုေတာ့ဘူး။ အကုန္လံုးကို ငါတို႔  ေသမင္းတမာန္ဂိုဏ္းက အလွဴခံလိုက္ပါ့မယ္ေလ …"

          "ေသမင္းတမာန္ဂိုဏ္း ဟုတ္လား။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀နွစ္ေက်ာ္က တစ္ဂိုဏ္းလံုး အေသဆိုးနဲ့ဘ မ်ိဳးျပဳတ္သြားတဲ့ဂိုဏ္းက ရွိေသးလို႔လား။
ငါတို႕လိုေရႊနဂါးအာမခံဌာနကို ဒီလိုလာျခိမ္းေျခာက္လို႔ေရာ ရမယ္ထင္သလား။ အခုထိ မ်က္နွာေတာင္ မျပရဲပဲနဲ႔ အေမွာင္ထဲက ေလက်ယ္ေနတဲ့လိပ္လိုေကာင္ကမ်ား အလွဴခံတယ္ေလဘာေလးနဲ႔   သတၲိရွိရင္ ေရွ႕ထြက္ခဲ့ေဟ့… "

         နဂါးဓား ဖုန္းနန္၏ စကားေႀကာင့္ တစ္ဖက္မွသေဘာက်သလို ရယ္လိုက္ျပီး ခနဲ့တ့ဲတဲ့ တုန့္ျပန္လာ၏။

     "ဟားဟားး …
နဂါးဓား ဖုန္းနန္ ဖုန္းနန္နဲ႔ နာမည္ေက်ာ္တာ ဘာေႀကာင့္လား မွတ္တယ္။ ႏႈတ္သီးေကာင္းလ်ွာပါး မိန္းမလိုမိန္းမရ ရန္ေတြ႕တတ္လို႔လား မသိဘူးေဟ့ …"

          ထိုအခ်ိန္တြင္  ရန္သူမ်ား ေရာက္လာသည္ကို ရိပ္မိေသာ အာမခံအဖြဲ႕သားမ်ားေရာက္ရွိလာကာ ျမင္းလွည္းမ်ားကို ဝိုင္းရံကာ အသင့္အေနအထားျဖင့္ရွိေနႀက၏။ေသမင္းတမာန္ဂိုဏ္းဟု ေႀကြးေႀကာ္ထားေသာ ရန္သူမ်ားလည္း တစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီတြင္ ေရာက္ရွိလာျပီးျဖစ္ျပီး အေယာက္နွစ္ဆယ္ခန့္သာ ရွိသျဖင့္ ေရႊနဂါးအာမခံဌာနမွ အေယာက္၅၀ခန့္ပါသျဖင့္ အင္အားေတာ့ မ်ားလွွေပသည္။ သို႔ေသာ္ ရန္သူ၏ အေနအထားကို မသိရသျဖင့္ သူတို႕ရင္ထဲတြင္ ေပါ့ေလ်ာ့စိတ္ေတာ့ မရွိႀက။

           ဤတြင္ ေသမင္းတမာန္ဂိုဏ္းဟု ေႀကြးေႀကာ္ထားသည့္ အဖြဲ႕မွ ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ဟန္တူသူက ေရွ႕သို႔ထြက္လာသည္။သူ၏ဟန္ပန္မွာ ပန္းျခံထဲတြင္  ေလညွင္းခံလမ္းေလ်ွာက္ေနသူတစ္ေယာက္ပမာရွိကာ
ယပ္ေတာင္တစ္ခ်ပ္ကို  ဟန္ပါပါကိုင္ေဆာင္ထားကာ စကားဆိုေလသည္။

       "ကဲ  … ဖုန္းနန္။
မင္းရဲ႕ နဂါးဓားဆိုတဲ့နာမည္ကို ဝါးျခမ္းဓါးလို့ ေျပာင္းမပစ္ခ်င္ရင္  ပစၥည္းေတြ ထားျပီး သြားေပေတာ့။ ဒါ ေနာက္ဆံုးအခြင့္အေရးေပးျခင္းပဲ… "








          "ဟားးဟားး …
တယ္လည္း ရယ္စရာေကာင္းပါလား။ ကိုင္း … ေသမင္းတမာန္ဆိုတဲ့ ေခြးမ်ိဳးေတြကို အျမစ္ျဖဳတ္လိုက္ရေအာင္လား ငါ့ေကာင္မ်ား… "

        နဂါးဓားဖုန္းနန္၏ တိုက္ပြဲေခၚသံအဆံုး၌ လ်ွပ္စစ္ဓားမာေလာက္ဟူကလည္း ျမင္းေပၚမွ ဆင္းကာ ဓားကိုဆြဲထုတ္လိုက္၏။ ထို့ေနာက္ နွစ္ဦးသား ပူးတြဲ၍ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သူအား တိုက္ခိုက္လိုက္ေလသည္။

          "ခြ်မ္ … ခြ်မ္ …"

       ဖုန္းနန္ႏွင့္ေလာက္ဟူတို့ တိုက္ခိုက္လိုက္သည္နွင့္  ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သူ၏ေဘးမွ အသက္နွစ္ဆယ္ပင္ မျပည့္တတ္ေသးေသာ လူငယ္ေလးထံမွ လႈပ္ရွားမႈက ဦးစြာ ထြက္ေပၚလာျခင္းျဖစ္၏။ အနွီလူငယ္ေလး၏ လက္ထဲတြင္ ၁ေပခန့္သာရွည္သည့္ ဓားငယ္ေလးနွစ္လက္ကို ကိုင္ေဆာင္ထားကား ဖုန္းနန္နွင့္ေလာက္ဟူ၏ ခုတ္ခ်က္နွစ္ခ်က္လံုးကိုပင္ တစ္ျပိဳင္နက္ ဝင္ခုခံသြားျခင္းလည္း ျဖစ္ေပသည္။

         သို႕ေသာ္ ဝါရင့္သိုင္းသမားႀကီးျဖစ္သည့္ ဖုန္းနန္နွင့္ေလာက္ဟူမွာ ဓားမ်ားလႊတ္က်လုမတတ္ က်င္တက္သြား၏။
         "အလို …
ဒီေကာင္ေလးက သူ႕အေမဗိုက္ထဲမွာကတည္းကမ်ား အတြင္းအား က်င့္လာတာလား။
ဒီလိုဆိုရင္ေတာင္ အလြန္ဆံုးနွစ္နွစ္ဆယ္ အတြင္းအားေပါ့။ခုေတာ့ …"

            ဖုန္းနန္တို့နွစ္ေယာက္သား ဤသို့ပင္ ေတြးလိုက္မိႀကေသာ္လည္း ယင္းလူငယ္ေလး၏ တိုက္ကြက္တို႔က ေႀကာက္မက္ဖြယ္ရာ ဆက္လက္၍ ထြက္ေပၚလာသျဖင့္ ဆံုးခန္းတိုင္ထိ္ေအာင္ မေတြးနိိုင္ႀကေတာ့ေခ်။

         ဤတြင္ နဂါးဓားဖုန္းနန္က သူ၏နာမည္ေက်ာ္ နဂါးပတ္ဓားခ်က္ ၁၈ကြက္ထဲမွ  မိုးေမ်ွာ္နဂါး သိုင္းကြက္ကိုခင္းကာ အတြင္းအားကို ခုနွစ္ဆင့္မ်ွ အသံုးျပဳလိုက္သလို လ်ွပ္စစ္ဓားေလာက္ဟူကလည္း  လ်ွပ္စီးေရာင္ျခည္ဟူေသာ သိုင္းကြက္ျဖင့္ တုန့္ျပန္တိုက္ခိုက္လိုက္ႀကသည္။ နွစ္ေယာက္တြဲ တိုက္ခိုက္ေနႀကျဖစ္သျဖင့္ သူတို့၏တိက္ခိုက္မႈမွာ အပိုအလိုမရွိ အခ်ိတ္အဆက္မိကာ သိုင္းအားအေတာ္ပင္ ျပင္းထန္ေလသည္။ သို့ေသာ္ အမည္မသိလူငယ္ေလး၏ ဓားခ်က္တို႕က ေလေပြေမြ႕သလို ထိုးေဖာက္ဝင္ေရာက္လာကာ သူတို့၏ တိုက္ကြက္တို့က  ေနလာနွင္းေပ်ာက္သည့္နွယ္ ရွိေလသည္။ဤတြင္ က်န္းအဖြဲ႕သားမ်ားလည္း တိုက္ခိုက္ေနႀကျပီျဖစ္ကာ အေရအတြက္မ်ားေသာ္လည္း ထက္ျမက္လွေသာ ေသမင္းတမာန္ဂိုဏ္းသားတို့၏ သိုင္းအားေႀကာင့္ အေျခအေနက မေကာင္းလွ။

        "ဒုတ္ … ဒုတ္ …
အား …အားး …"

           တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ လဲက်ကုန္ေလသည္။ ထို႕ေႀကာင့္နဂါးဓားဖုန္းနန္က သိုင္းေလာကတြင္ သူ့႕အားနာမည္တစ္လံုးရေစသည့္ မုန္တိုင္းထဲမွ နဂါးေဒါသ…ဟူေသာသိုင္းကြက္ျဖင့္ အတြင္းအား ၉ပံုအထိသံူးကာ  တိုက္ခိုက္လိုက္ရာ  အခုအခ်ိန္အထိ ေဘးတြင္တည္ျငိမ္စြာရပ္ေနသည့္ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သူက …
           "ေသမင္းဧကရာဇ္  သခင္ေလးေရ …
အဲ့ဒါ နဂါးဓားဖုန္းနန္ရဲ႕ မုန္တိုင္းထဲမွ ေခြးရႈးအမ်က္ဆိုတဲ့  သိုင္းကြက္ေပါ့။ ႀကည့္ရတာ ထင္သေလာက္လည္း မစြံပါဘူး …"ဟု ခနဲ႕လိုက္ေလသည္။

           ဤတြင္ ဖုန္းနန္လည္း သက္ေစာင့္အင္အားပင္ မခ်န္ေတာ့ပဲ  အံတင္တင္ႀကိတ္ကာ အျပင္းအထန္တိုက္ခိုက္ေလေတာ့သည္။ သို့ေသာ္ ေသမင္းဧကရာဇ္ဆိုသည့္ လူငယ္ေလးအား ေလာက္ဟူနွင့္သူ နွစ္ေယာက္ေပါင္း၍ တိုက္ခိုက္သည့္တိုင္ လံုးဝမထိေခ်။
         လူငယ္ေလး၏ တိုက္ကြက္တို့က လ်ွင္ျမန္လြန္း၍ အတြင္းအား အျပည့္ပါေလသည္။ ထို့အျပင္ ရက္စက္ႀကမ္းႀကဳတ္လြန္းကာ  အခ်က္တိုင္းက ေသကြင္းေသကြက္သို့သာ အခ်ိန္တိုင္း ႀကေရာက္ေနေလသည္။

         ဤသို့ျဖင့္ အကြက္နွစ္ရာေက်ာ္လာခ်ိန္၌   ဖုန္းနန္၏ နဂါးဓားအား ေသမင္းဧကရာဇ္မွ ဓားခ်င္းယွဥ္ရိုက္ကာ ခ်ိဳးပစ္လိုက္၏။အေတြ႕အႀကံဳရင့္ေနျပီျဖစ္ေသာ ဖုန္းနန္နွင့္ ေလာက္ဟူတို႕လည္း ေရွ႕သို႔ဒိုင္ထိုးကာ  ေသမင္းဧကရာဇ္၏ ေအာက္ပိုင္းအား ျပိဳင္တူတိုက္ခိုက္လိုက္ႀကေလသည္။ ဤတြင္ ေသမင္းဧကရာဇ္ဟူသည့္ လူငယ္ေလးက ေနာက္သို႕ဆုတ္မသြားပဲ ေလေပၚသို႕ ခုန္တက္သြားကာ ဦးစိုက္၍ ျပန္ဆင္းလာျပီး အေပၚစီးမွေန၍ ျပင္းထန္ေသာ လက္ဝါးရိုက္ခ်က္ ၈ခ်က္တိတိ  ရိုက္ထုတ္လာရာ  ဖုန္းနန္တို႕
မည္သို့မ်ွ မေရွာင္တိမ္းနိုင္ေတာ့ပဲ ရင္ဝသို့ တစ္ခ်က္စီ အထိခံလိုက္ရေလေတာ့သည္။

             "ဝုန္း …ဝုန္း …ဝုန္း …
ဝုန္း ဝုန္း …
ဘုန္း …ဘုန္း …
အင့္ … အီး …"

             ဖုန္းနန္တို႕ ေနာက္ျပန္လဲက်သြားခ်ိန္မွာပင္
ေရႊျခေသၤ့က်န္းရိစန္းထံမွ
" ေဟ့က်ားလက္ဝါး…"ဟူေသာ ေအာ္ဟစ္သံႀကီးေႀကာင့္ ဖုန္းနန္က လွည့္ႀကည့္လိုက္ရာ အနားမွ မည္သည့္အခ်ိန္က ေပ်ာက္သြားလိုက္မွန္း မသိလိုက္ရသည့္ ေသမင္းတမာန္ဂုိဏ္းေခါင္းေဆာင္၏ လက္ခ်က္ေႀကာင့္
က်ားလက္ဝါး ရဲႊ့ယိမိန္းကား ေသေလျပီ။ေရႊျခေသၤ့သည္လည္း  အေျခအေနမေကာင္းလွ  တစ္ကိုယ္လံုး ေသြးခ်င္းခ်င္းရဲ၍ ေနေပသည္။ ထိုစဥ္မွာပင္ ဖုန္းနန္ထံသို႕ ေသမင္းဧကရာဇ္၏ အညွာအတာကင္းမဲ့ေသာ ေနာက္ဆက္တြဲလက္ဝါးခ်က္တစ္ခု ထပ္မံေရာက္ရွိလာကာ   ထိခံလိုက္ရေလသည္။ျပင္းထန္လြန္းလွေသာရိုက္ရိုက္ေႀကာင့္ ေသြးတစ္ပြက္မ်ွ အန္က်လာေသာ္လည္း  အေတြ႕အႀကံဳရင့္က်က္သူပီပီ သတိလစ္ဟင္းျခင္းေတာ့ မရွိေခ်။
         
           ဤတြင္ ဖုန္းနန္က  လက္ထဲမွဓားက်ိဳးအား ေသမင္းသခင္ထံ အားကုန္သံုး၍ ပစ္ေပါက္ကာ လူပါခုန္ဝင္လိုက္ရင္းမွ "ေလာက္ဟူ …
လႊတ္ေအာင္ေျပး …"ဟူ၍လည္း  ေအာ္ဟစ္လိုက္၏။

            ထိုအခါ ေလာက္ဟူလည္း  ဖုန္းနန္၏ သေဘာထားကိုနားလည္စြာ အနားရွိျမင္းေပၚ ခုန္တက္လိုက္ျပီး ဒုန္းစိုင္း၍ ေျပးထြက္လာလိုက္ေလေတာ့သည္။                  မိမိတို႕အားလံုး ဒီအတိုင္း လူမသိသူမသိိေသမည့္အစား  တရားခံမည္သူ မည္ဝါပါဟူ၍ေတာ့  တစ္စံုတစ္ေယာက္က  ထုတ္ေဖာ္နိုင္ခဲ့သင့္သည္မဟုတ္ပါလား။ဤသို႕ဆိုလ်ွင္ ဖုန္းနန္နွင့္ ေရႊနဂါးအာမခံအဖြဲ႕သားတို႔၏ ကံႀကမၼာကား အဘယ္သို႕နည္း။.